Kalm

On 25/08/2013, in Uncategorized, by Vincent

Het wordt wat kalmer, qua weer, en op het werk: Dinsdag wordt het 23 graden, Fran’s weekeinden waren wat minder gestressed dan verwacht qua werk, en zelfs ik kom in wat rustiger vaarwater op Flinders, al blijft er altijd meer te doen dan dat er tijd is. En de zee was niet meer zo ruw, dus vanmorgen waren er weer eens dolfijnen te bewonderen tijdens het ontbijt, en nog best veel ook!

Dolfijnen

Ook maken we nu bewust wat minder afspraken met mensen om niet het gevoel te hebben dat we zelfs in het weekeinde geen tijd voor ons zelf hebben. Voor mij is dat met name nodig, de afgelopen maanden waren echt te gek voor woorden en had ik het gevoel geen minuut voor mezelf te hebben. Even een adempauze is dus wel welkom, al is het nog steeds niet helemaal zoals ik het wil want de weekeinden zijn helaas ook altijd de momenten dat alle huishoudelijke klusjes moeten gebeuren, dus voor je het weet is je zondag gevuld met stofzuigen, dweilen en andere wekelijks terugkerende rituelen.

Zoals boodschappen. Niet het ergste klusje van de lijst maar ook niet hoog in mijn top tien van favoriete dingen om te doen. Maar gisteren zijn we er zowaar ingeslaagd om er een leuke dag van te maken. Eerst naar Gaganis, onze favoriete winkel met Zuid-Europese producten, waar we weer even wat voorraden hebben ingeslagen. Noten, kruiden en een grote zak meel voor de sourdoughs. Daarna gingen we naar de Central Market waar we weer eens, voor het eerst sinds maanden, bij de food court hebben gegeten. De oude vertrouwde bestelling bij de Vegan kraam. Ik had vegetarische vis, sweet&sour gluten en aubergine. Fran had de curry, broccoli en de pompoen. Misschien kwam het omdat we zo lang niet waren geweest maar het smaakte beter dan ooit.

Vegan food

Vin op de Central Market

Daarna sloegen we onze slag op de markt qua groenten en fruit en voor Fran kwam de klapper in de schoenenwinkel waar zij tegen een paar Bordeaux-rode schoenen opliep die 50% waren afgeprijsd en perfect zaten. Daar was ze dus dolblij mee.

Na de dierenwinkel en de supermarkt zat de dag er grotendeels op. ‘s Avonds hebben we een film gekeken, maar de rest van het weekeinde was lekker rustig. Ik ben aan het trainen voor de halve marathon (letterlijk de afstand, geen evenement in gedachten ofzo) en besloot dat ik vandaag ook maar eens op niet vlakke wegen moest gaan trainen. Normaal ren ik over de boulevard, maar die is bijna helemaal vlak. Nu ging is dus Marino in, en het ging verbazingwekkend goed. Onderweg kwam ik Fran tegen die haar rode schoenen in aan het wandelen was, en tot mijn verbazing kwam ze daarna nog een keer op de fiets langs. Toen ze op een bankje was gaan zitten is ze haar sleutelbos verloren en die ging ze dus zoeken, maar helaas zonder resultaat. Onze hoop is nu dat iemand hem bij de sportschool aflevert want dat pasje zit aan haar bos. We wachten af…

Net hebben we een heerlijk recept uit ons vegan kookboek gegeten, enchillada’s gevuld met aardappelen en boerenkool. Boerenkool?!?!? Jazeker. Eerst gebakken in knoflook en olie, dus het heeft weinig weg van de stamppot variant. Het was echt super. Niet dat we nu we geen vlees meer eten ook nog eens de vegan kant op gaan, maar we moeten toegeven, die vegans zijn verdomd creatief en de recepten zijn vaak lekkerder dan de ‘standaard’ versies. En als je deze presentatie op YouTube (bedankt Heleen!) bekijkt dan voel je je toch echt een sul als je niet vegan bent. Nou ja, voorlopig nog niet, maar wie weet.

Want, binnenkort zijn we ook nog eens deel van de Thermomix sekte. Door de enthousiaste verhalen van Andrea en Michael, en de heerlijke dingen die zij altijd maken als we daar eten, kregen we het zo op onze heupen dat we ook een demo hadden geregeld. Het is net als met Tupperware, je kunt het alleen via een netwerk van consultants kopen. Afschuwelijk natuurlijk, maar helaas, we moesten toegeven, na die demo ben je echt om. Om een lang verhaal kort te maken, wij waren er van overtuigd dat er maar een manier is om risotto te maken. Onze manier. Drie kwartier in de pan roeren. Geen concessies. Maar dat was voor de Thermomix. Die deed hetzelfde in 20 minuten, en de textuur was net zo geweldig als anders. De smaak was een ander verhaal, want de ‘consultant’ was niet ‘s werelds beste kok. Ook was ze niet superhandig, maar ze kon niets meer doen om onze betovering door het apparaat te doorbreken. Zelfs de overdaad aan citroenschillen die ze in de custard had verwerkt niet. Nu zijn we dus in afwachtig van de bezorging, ruim 1900 dollar armer. Zo overtuigend was de demo dus. Thermomix Lady

Verder hebben we vrijdag bij Sophie gegeten, Margaret en Sam waren er ook dus dat was heel gezellig.

Bij Sophie

En tenslotte, deze week kreeg ik mijn verjaardagscadeau van Fran cadeau. Bruce Springsteen komt namelijk in februari naar Adelaide en de voorverkoop is net begonnen. De kaartjes vlogen weg, dus we zaten al te kijken naar vierderangs kaartjes achter het podium toen Andrea belde dat ze op haar computer nog twee kaarten had in het sta-gedeelte vooraan. Een klik later waren ze van ons en nu hebben we dus nog wat om naar uit te kijken!

 

 

Conclusie invloed voeding op gestel

On 18/08/2013, in Uncategorized, by Francis

Ik ben een week geleden gestaakt met mijn 3 weken lang experiment of voeding invloed zou hebben op mijn hoofdpijn. Conclusie: niet dus, want het ging vrolijk door. Wel heb ik gemerkt dat sinds ik weer koffie, alcohol, suiker en andere “verboden” dingen eet, mijn slaapprobleem is terug gekeerd. Ik sliep echt heel goed, maar deze week is het een drama. Mijn oververhitte voetenkwaal is terug en ik lig weer met opengesperde ogen in bed. Het toppunt was vannacht, ik heb 1 uur geslapen. Het zal vast niet 1 voedingsmiddel zijn en het zal ook wel te maken hebben met een paar keer te laat en te veel te hebben gegeten en werkstress, maar toch. Niet dat ik nu wat ga veranderen, ik zou namelijk niet weten wat, maar het is een interessant vraagstuk. Wat ik wel grappig vond was dat ik eigenlijk niks echt heb gemist, al was met name de eerste soy latte wel weer heel erg genieten!

Wat wel misschien een relatie heeft, is het feit dat sinds ik de ratjes mee laat eten van onze ontbijt green shake, Suske’s wondjes helemaal zijn genezen. Ze krabben nog steeds evenveel, maar de wondjes zijn helemaal weg. Ik denk ook dat ze een wintervacht hebben gekregen die misschien beter beschermt tegen de nageltjes, maar wat het ook is, ik ben even heel blij!

Vin heeft een heel mooi horloge gekocht van zijn frequent flyer punten, gratis dus. Hij draagt al jaren geen horloge meer omdat al zijn swatches het in de loop der jaren hebben begeven. Komt er toch nog iets goed terecht van al dat heen en weer gevlieg!

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

We zijn deze week twee keer uit eten geweest. Woensdag trakteerde ik Vin op onze favoriete Thai in Glenelg die de beste noodle schotels van Adelaide heeft vinden wij: Pad Thai en Seafood Drunken noodles. Dat had hij nog verdiend vanwege zijn Nature paper acceptatie. Helaas is het er altijd steenkoud en ruikt het er altijd naar riool, maar dat was ook altijd zo in de Argentijn op de Beethovenstraat en ook daar bleven we terugkomen.

20130814_185403

Gisteren waren we samen met Craig en Brodie uitgenodigd bij Eddie (collega van Vin) en zijn vrouw, in Willunga. Raar genoeg werd de ontmoetingsplek opeens een restaurant in MacLaren Vale i.p.v. het al jaren beloofde etentje bij hun thuis en waren de recensies van dat restaurant alles behalve aantrekkelijk. Met name de prijzen waren bespottelijk hoog, dus ik zag de bui al hangen: slecht eten voor heel veel geld, iets wat mijn humeur voor weken lang kan bederven. Gelukkig werd het een gezellige avond, was het er in tegenstelling tot bij de Thai lekker warm en viel de rekening wel mee doordat we allemaal kleinere gerechten hadden gedeeld. Maar al was het allemaal best lekker, het bleef veel te duur voor veel te weinig en de bediening was gewoon ronduit beroerd. Zeker niet het meer dan een half uur rijden waard.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Ik had het hele weekend vrijgepland omdat al mijn assessments deze week hun deadline hadden en ik na 3 jaar wel weet dat de helft van de Flinders studenten hun zooi altijd net op het laatste nippertje inlevert. Vin moest zaterdag op Flinders een praatje geven voor aankomende geinteresseerden (soort van open dag) waar maar liefst 1 moeder en 1 dochter op af kwam. Hij kon daarna wel mooi de boodschappen doen. Mijn Flinders studenten-vermoeden werd bewaarheid, maar als geluk bij ongeluk had de Adelaide Uni IT man zijn schouder verbrijzeld op vakantie en was hij de enige persoon die de assessents on line kon zetten, wat dus nu niet kon. Dat betekende uitstel van die deadline en dat scheelde een hoop werk omdat het nu gewoon ook volgend weekend gedaan kan worden

Het is dit weekend echt beestachtig weer, storm met wolkbreuken en op dit moment rent Vin ergens langs de kust (hij zit al op 8o minuten) en barst er net weer een helse bui los. Ahhhhhhhhh. Oh hey, inmiddels 30 minuten later en hij komt net terug. Heeft het helemaal droog gehouden! Wat een geluk, zo plaatselijk zijn die wolkbreuken dus.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Aanstaande dinsdag komt er trouwens een dame van de thermomix voor ons koken in het kader van een demo met vrijblijvende aankoop. Ze gaat broodjes, paddestoelen risotto, custard en vruchten sorbet ijs voor ons maken. En daarna besluiten we of we hem gaan kopen of niet. Stiekem hebben we al lang een beslissing genomen hoor.

 

Tommie

On 11/08/2013, in Uncategorized, by Francis

Afgelopen donderdag kregen we een email van mijn moeder dat onze lieve kat Tommie was overleden. Dat was wel even een schok. Al wonen ze niet meer bij ons, het bleven toch onze kindjes en ik was verdrietiger dan ik had verwacht. Voor Vin kwamen de emoties wat later. Het voelt als een tijdperk dat wordt afgesloten, want we hadden hem al 15 jaar en we hebben zoveel meegemaakt waar  zij deel van uitmaakten. Tommie was de het afgelopen half jaar heel erg afgevallen en al bleef het altijd een kwiek heen en weer rennertje, opeens was hij heel ziek en bleken zijn nieren niet meer te werken. Gelukkig is het heel snel gegaan en heeft hij het de afgelopen jaren bij mijn moeder heel fijn gehad. Bedankt ma! Hopelijk wordt Henkie wat minder brutaal en wat aanhankelijker en mist hij Tommie niet te erg. Zoals je op de foto kunt zien waren ze tot op de laatste dag samen.

Tommie's laatste dag in de tuin bij Marianne

Verder is er weinig gebeurd. We zijn beiden druk aan het werk en mijn schouders hebben meteen weer last van de computer setting. Vincent is weer flink aan het broodbakken geslagen en de Australische belastingen waren voor hem een grote klus voor dit weekend. Vrijdag had hij een leuk avondje uit met zijn Nederlandse Flinders kennissen, die ook een andere Nederlander hadden uitgenodigd, wat Lambert bleek te zijn. De hoogleraar uit Maastricht die 2 jaar geleden met zijn gezin naar Adelaide verhuisde om een positie op de Flinders medische faculteit te gaan bekleden en die wij dus al kenden. De wereld in Adelaide is zo klein!

Het is dit weekend mooi weer, in Nederland zouden we zeggen, het voelt als voorjaar, al zou het ook wel gewoon een Nederlandse zomerdag kunnen zijn: bijna 20 graden. In huis zitten we  daarentegen natuurlijk gewoon met onze sjalen om en de kachel aan.

 

Ondertussen in de Pacific…

On 06/08/2013, in Uncategorized, by Vincent

… was ik op een van de bijzonderste veldwerken die ik ooit heb mee mogen maken. Samen met collega Adrian ben ik betrokken bij twee projecten waarin we kijken naar de effecten van klimaat op de beschikbaarheid van grondwater op een aantal Pacifische eilanden. De meeste daarvan liggen niet meer dan 2 meter boven zeeniveau dus een beetje zeespiegelstijging kan al funest zijn voor de kleine hoeveelheden grondwater die ze er hebben. Bovendien hebben veel eilanden soms langdurige periodes van droogtes en als je de pompen dan niet uit zet dan ben je op een gegeven moment door je zoete grondwater heen. Hoewel de voorspelde klimaatverandering duidelijk een risico vormt, zijn de huidige problemen al enorm en veel dringender en deze reis heeft dat heel duidelijk gemaakt.

Maar laat ik bij het begin beginnen. We werken samen met de Secretariat of the Pacific Communities, een overkoepelende organisatie waarin alle landen in de Pacific samenwerken omdat elk land afzonderlijk te klein is om hun eigen expertise te ontwikkelen. Een van hun kantoren staat in Suva (de hoofdstad van Fiji) en daar ging ik naartoe om onze reis naar Tarawa voor te bereiden. Suva bleek een leuke stad, met vriendelijke mensen maar ook armoede en wat criminaliteit maar die heb ik gelukkig niet uit de eerste hand hoeven meemaken.

In Suva

Vissers in Suva

Er is ook een grote expat community (veel ontwikkelingswerk, en een kantoor van de EU!) en ik heb zelfs geluncht met een hydrogeoloog die 3 jaar voor mij aan de VU was afgestudeerd. De dagen op kantoor waren lekker rustig vergeleken met de continue onderbroken dagen op Flinders. Zo hoort het dus! Ik heb me ingewerkt door bestaande rapporten te lezen en de data te bekijken die Peter, onze collega van SPC, en zijn voorgangers in de loop der jaren hebben verzameld. Op zaterdag vlogen we naar Nadi (daarvoor had ik nog even tijd om de beroemde Fiji-kerrie op de markt te kopen die we 3 jaar geleden aan Elma hadden gegeven omdat we dachten dat die niet mee zou mogen naar Australie) en daar ontmoetten we de rest van het team: Adrian en JC, een geograaf uit Nieuw-Zeeland. Na een nacht in het hotel vertrokken we op zondagochtend naar Tarawa en na 2 uurtjes vliegen kwamen de eerste eilanden in zicht.

Boven de Pacific

Landing op Bonriki

Op de luchthaven begon het avontuur met het welkomscommittee

Kinderen op het vliegveld

en de paspoortcontrole onder de palmbladeren.

Paspoortcontrole

 

Het eiland is een tropisch paradijs, maar omdat het een toevluchtsoord is voor mensen van omliggende eilanden (waar de economie nog slechter is, dat wil dus zeggen, afwezig) puilt het uit z’n voegen. Veel stranden liggen bezaaid met afval, overal zie je autowrakken en de lagune is zo vervuild met bacterien dat je er niet in kan zwemmen. Als westerling dan, de kinderen gaan er wel gewoon in, en er wordt ook gevist.

Palmbomen

Adrian op vervuild strand

Kinderen op het strand

Het eiland is trouwens een langgerekt lint, niet meer dan zo’n 300 m breed en tientallen kilometers lang. Er is 1 weg, en je kunt niet afslaan, alleen maar het eiland op en neer. Dus zo zaten we elke dag wel een uur heen, een uur terug in de auto, maar dat kwam ook omdat de weg heel slecht was en je dus maar langzaam kan rijden.

Het grootste deel van de week bestond uit veldwerk. Probleem nummer 1 met de grondwatervoorziening is dat het meeste grondwater op het breedste deel van het eiland voorkomt, en daar moest nou ook net de landingsbaan komen. Mocht er ooit wat gebeuren met een vliegtuig, dan is het ook meteen afgelopen met het grondwater. Niet dat dat risico bestaat want de veiligheid is gegarandeerd. De lichten werken nog uitstekend

Landingslichten

en uiteraard mag er niemand op de baan komen

Fiets op landingsbaan

De regels zijn zo laks omdat er maar een paar keer per week een vliegtuig komt. Bij kleine vliegtuigjes gaat de sirene van de brandweerauto loeien als teken dat je van de baan moet, bij de 737′s zijn ze wat strenger en komt een team langs om te zorgen dat je netjes naast de baan gaat staan.

Adrian langs de landingsbaan

Dat was dus erg apart. Het andere probleem is dat mensen eigenlijk niet in het gebied mogen wonen waar grondwater wordt gewonnen maar dat er langzaam aan steeds meer hutjes bij komen. Die gaan dus gaten graven om zelf het water uit de grond te kunnen halen (waardoor er vervuiling bij kan komen)

Meisje haalt water uit de put

en houden varkens precies boven op de punten waar het water wordt opgepompt (de pomp zit in de betonnen bak met de kangoeroe).

Varkens bij put

Het lijken allemaal makkelijke problemen om op te lossen, maar mensen die niets hebben en nergens naar toe kunnen proberen het gewoon en als ze er een maal wonen dan blijkt het heel lastig om ze weg te sturen, want als de rest van het eiland al zo vol is, waar moeten ze dan heen?

Kortom, zeer leerzaam allemaal en genoeg materiaal om een paar colleges mee te vullen. Ook de data die we hebben verzameld waren erg interessant en we hadden zelfs het geluk dat het even goot van de regen zodat we regenwatermonsters konden nemen.

Regenwater monsteren

Het eten bestaat vooral uit vis, al hebben ze ook wel kip en varken op het menu staan. De hygiene is embarmelijk dus op de laatste dag sloeg het noodlot toe en kreeg ik buikloop met hevige krampen maar gelukkig was dat na een paar uur weer weg zodat ik op zaterdagochtend mee kon met de wandeling naar de wat noordelijkere eilanden, waar geen weg is en je alleen lopend, of eventueel op de fiets, kan komen.

Spelende kinderen

Kinderen in hangmat

Prachtig, al was ik wat slapjes dus ik was blij om weer op de het veerbootje terug te stappen.

Veerpontje

Het laatste opmerkelijke opmerkelijk was het inchecken voor de terugvlucht. Niet op de  luchthaven maar gewoon bij een cafe in een van de dorpjes. Gratis als je er een drankje nam, anders 5 dollar.

Check-in in cafe

Er valt nog veel mer te vertellen, maar ik laat het hier bij. Het was onvergetelijk, al had ik wel medelijden met Fran die in het winterweer van Adelaide was achter gebleven, terwijl ik weer een krent uit de pap kreeg…

 

 

Een thickshake in de kou

On 05/08/2013, in Uncategorized, by Francis

Dat is eigenlijk het enige vermeldenswaardige wat ik deze week gedaan heb. Toen Pinky ons die dag dat de auto het begaf na het surfweekend, naar huis had gebracht, hadden Karla en ik besloten dat we haar zouden trakteren op onze welbekende en welgeliefde thickshake in winkelcentrum the Hub. En laat ik nou net de regenachtigste en winderigste dag hebben uitgekozen! Ze smaakten er niet minder om en het was er zeker niet minder gezellig door, maar het waren wel degelijk  thickshakes in de kou.

Een thickshake is hier dus een milkshake zoals we hem in Nederland kennen, met ijs. Een milkshake is hier een koud melk drankje met siroop. Bestel dus altijd een thickshake!

20130803_133231

Verder ben ik weer volledig aan het werk. Morgen hebben mijn Flinders studenten zelfs al weer hun eerste examen en komen de welbekende 30 verslagen weer binnen dwarrelen om nagekeken te worden. Mijn twee nieuwe Adelaide klassen zijn okay. Ik verwacht weinig problemen, behalve een zittenblijver in mijn eerste klas die zijn bek niet open trekt en een zittenblijver in mijn tweede klas die haar bek niet dicht kan houden. Nog nooit zo;n dominante student in mijn klas gehad. Dat wordt een flinke klus om die in te dammen. Vandaag was ze ziek en dat was een hele rust.

En een paar uur geleden kwam Vin gelukkig weer binnen wandelen, nog steeds last hebbende van de Tarawa buikgriep, maar daar zal hij jullie deze week zelf meer over vertellen.