Banff Mountain Festival

On 26/05/2013, in Uncategorized, by Francis

Dit was een leuk weekend, maar wel erg druk. Zaterdag bracht Karla me naar Goolwa om de auto op te halen en toen de mechanic me het afgesleten schakelwerk wat hij had vervangen liet zien, begreep ik meteen dat als het niet vorige week was gebeurd, het wel deze week was gebeurd en dat we alleen maar mazzel hadden dat het niet op Kangaroo Island met Vin z’n ouders was gebeurd. Alles ging goed en hij rijdt weer als nieuw. Hij ruikt nog steeds verbrand, maar dat zal wel een rest-lucht zijn, hopen we…

Toen ik thuis kwam was Vin inmiddels aangeland uit Perth, waar hij 5 dagen bij Henning thuis en op het werk had doorgebracht, en konden we bijna meteen door naar de stad waar we met 4 kennissen hadden afgesproken om vegetarisch Aziatisch te eten bij Meesu (een restaurant wat bekend staat om zijn imitatie vlees gerechten) en daarna door te gaan naar bioscoop Capri, waar het Banff Mountain film festival was. Dit is een wereldwijd festival en draait om films/documentaires die als thema bergen heeft. Iedereen kan een film insturen en per stad wordt er uitgekozen welke gaan draaien in het kader van het festival en er zijn prijzen te winnen. Je weet dus nooit welke er in jouw bioscoop te zien zullen zijn. Het varieert van extreme bergsport tot cultuur en het was geweldig. Een van de hoofdfilms ging over 2 Australiers die op eigen kracht 3 maanden lang over Antarctica hebben gewandeld met alle indenkbare frostbite en andere ellende en de andere hoofdfilm ging over een jongen die zonder hulpmiddelen steile wanden beklimt. Zijn favoriete park is Yosemite en hij heeft gewoon die Half Dome zonder touwen beklommen. Echt niet normaal en zoooo eng. We zaten met het zweet in onze handen! Ook waren er films over mensen die tot in de diepste kloven van de Grand Canyon afdalen en wildwater kajakkers die de wildste rivieren van Nieuw Zeeland bedwingen. Je snapt gewoon niet wat mensen tot deze krankzinnige risicovolle avonturen drijft!

20130526_081526

Ondertussen werden er ook prijzen verloot en zowaar was ik een van de 8 gelukkigen die uit de hoge hoed met honderden formulieren werd getrokken. Er waren 7 prijzen die ik heel graag had willen hebben (van die heerlijke outdoor gadgets zoals camelbak rugzakken enzo), en toen het extreme outdoor magazine abbonnement langs kwam dacht ik serieus, je zal het zien………… en ja hoor, mijn naam werd omgeroepen. Ik mag natuurlijk niet een gegeven paard in de bek kijken, maar ik word altijd zo onrustig van magazines met de meest exotische bestemmingen zodat mijn ooit to do vakantie lijst nog langer wordt dan hij al is! Ik heb overigens nog nooit iets gewonnen, dus ik wist niet wat ik meemaakte.

Vanmorgen heeft Vin brood gebakken en hardlopen en gingen we rond lunchtijd naar Heleen en Alphonse om een drie gangen vegan maaltijd. Onderweg namen we Steven mee, een Nederlandse student die in het voetbal elftal van hun zoon speelt en toevallig bij onze vriendin Sophie afstudeert! Ze hebben ook een paar maanden lang een Nederlands meisje te logeren die in het Gooi woont en hun dochter Juliette was er ook.

20130526_142131

Juliette is derde jaars geneeskunde student op Adelaide Uni en traint ook nog even voor de marathon, waardoor Vin ook weer enorm ambitieus is geworden om in ieder geval binnenkort een halve marathon te gaan lopen. Het was erg gezellig, druk en lekker (o.a verrukkelijke lasagna met ricotto gemaakt van tofu) en om 6 uur gingen we weer met een bolle buik naar huis. Nu is Vin uitgeteld, want die heeft net een week Perth met tijdverschillen achter de rug. En ik zit natuurlijk nog steeds vol positieve vibes, behalve dat ik een antipathie tegen onze ontbijt green shake aan het ontwikkelen ben, dus ik denk dat we dit gezonde ritueel misschien niet al te lang meer zullen handhaven.

En voor wie een idee wil krijgen van het film festival, een aantal filmpjes staan ook op internet:

 

 

Laatste klaagzang

On 24/05/2013, in Uncategorized, by Francis

Deze titel slaat op het feit dat ik (en mijn vader) het gevoel krijg dat we hier alleen maar kommer en kwel beleven, iets wat natuurlijk helemaal niet zo is. Vanaf morgen wil ik dus eigenlijk gewoon niet meer zo gaan klagen op deze weblog, maar aangezien deze week toch echt wel het klagen waard was, wil ik afsluiten met deze laatste klaagzang.

Ik ging dus een weekend surfen in Middleton. Hartstikke leuk, wie wil nou niet leren surfen. Ik dus, bleek achteraf. Misschien is het anders als het water zo’n mooie kleur blauw heeft, de temeratuur van het water dezelfde Hawai sfeer meegeeft en er niet bossen vol zwaar zeewier aan je benen blijven hangen, maar ik had het dus al snel gezien. Helaas moest ik eerst even 2 dagen 2 uur doorbijten. Misschien overdrijf ik een beetje, maar ik vond het eng, moeilijk en koud en na de eerste les had ik een hele pijnlijke opvlamming van een van mijn wintertenen.

De rest van het hele uitje was superleuk. Met 8 meiden in Pinkies beach shack (ware status: strand villa), lekker kleppen en borrelen, slapen en ontbijten en tussendoor met z’n allen eten in de lokale pub van Port Elliot (het hotel), waar duidelijk heel port Elliot en omstreken op zaterdagavond bij elkaar komt.

20130519_092349

20130519_092749

De ellende begon toen Karla en ik met mijn auto terug reden en na 10 minuten de koppeling begon te slippen op een flinke helling. We kwamen dus niet meer vooruit en er begon iets flink te roken onder de motorkap. Omdat het wegenwacht pasje op Vin’s naam staat, maar die niet in de auto zat moest ik voor een flink bedrag opnieuw lid worden en de auto van buiten de regio een uur naar Adelaide laten slepen zou een nog veel flinker bedrag worden. Hij werd dus naar Goolwa versleept, hier circa 100 km vandaan en de reparatie kost ons uiteindelijk nog eens 900 dollar. Tsja, we zitten nu in zo’n stadium dat je zoveel in die auto pompt, dat je er maar gewoon mee doorgaat en hoopt dat hij je nog 2 jaar langer wil vervoeren. Hoe dan ook, gelukkig was Pinkie nog niet vertrokken, dus daar konden we mee terug rijden naar Adelaide.

Ons etentje bij Andrea ging dus inderdaad niet door (erg balen want ze had haar enorm opgehemelde  cashewnoten chocolade mousse gemaakt) en we konden nog net de bus pakken om aan te sluiten voor het medisch studenten concert, waar we vorig jaar zo lyrisch over waren. Het was weer erg mooi, alleen stonden de gitaren veel en veel te hard, en kon je soms niks van het gezang en het verdere orkest horen. En laten we het maar niet over de toestand van onze oren hebben. Bus weer terug, dus erg laat thuis.

Vin vloog de dag erna naar Perth (waar hij nog steeds is) en ik werd wakker met helse koppijn. Deze toestand, gepaard gaande met misselijkheid en wazigheid hield 3 dagen aan, maar omdat ik “casual” employee ben en na deze financiele blamage niet ook nog eens 3 dagen salaris wilde mislopen, ging ik gewoon braaf naar mijn werk. Dat was een regelrechte ramp, maar goed, eigen schuld wil ik wel zo eerlijk zeggen! Donderdag ging het wat beter, maar had ik mijn tweede jaars Flinders, wat ik zoals eerder vermeld, sowieso een drama vind. Vandaag was goed. Ik heb me als een nazi CBL tutor opgesteld om eindelijk weer eens wat tempo en motivatie in de sessies te krijgen en dat werkte prima, denk zelfs dat ze het wel waardeerden.

Morgen brengt Karla me naar Goolwa om de auto op te halen. Dat wordt nog een beetje spannend, want op zaterdag zijn garage’s hier dicht, dus ik moet een kennis van de mechanic bellen die dan even de garage zal open doen en het geld in ontvangst zal nemen. Vanmorgen hoorde ik nog net op tijd dat ik cash moet betalen, wat ik op weg naar mijn werk heb gepint. Overigens niet zo’n heel  fijn idee om de hele dag op de uni te zitten met zo’n bedrag in je jaszak.

We hebben dit weekend verder allemaal leuke afspraken, dus hopelijk gaat alles goed. Volgende keer positieve verhalen, ik beloof het!

 

Het valt niet mee…

On 19/05/2013, in Uncategorized, by Vincent

… om elke week weer een stukje te schrijven als er niet zo veel gebeurt. Ik probeer te verzinnen wat we deze week hebben meegemaakt, maar er schiet me niets te binnen. In een poging om mijn slapeloosheid te verhelpen heb ik de redactie van Nature maar eens voorzichtig gevraagd of ik binnenkort al iets mag verwachten en blijkbaar wachten ze nog op 1 reviewer. Het duurt nu al vijf weken en dat is veel en veel langer dan verwacht. Het heeft een klein beetje geholpen want ik sliep inderdaad wat beter. Ik voel me sowieso een beetje ontspannener want ik heb het idee dat ik weer grip aan het krijgen ben op mijn werk. De afgelopen maanden had ik het gevoel dat ik was meegesleurd in een sterke stroom en de kust niet meer kon bereiken. Nu kom ik in ieder geval weer een stukje dichterbij het strand. En de vakantie begint in zicht te komen, dus dat is ook een heerlijk idee. En als je dan weer zicht hebt op zo’n mooie regenboog vanuit je woonkamer:

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Oh jee, breaking news! Schrijf ik net dat er niet is gebeurd, belt Fran dat ze met een rokende Holden Nova langs de kant van de weg staat. Nota bene ergens in de middle-of-nowhere komt hij de heuvel niet meer op. Ze gaat nu de wegenwacht bellen, maar betekent dit nu het einde van onze geliefde Nova??? En hoe komt Fran thuis?!

Wordt vervolgd dus, maar ik schrijf even verder want zonder auto kan ik ook niet veel. Vrijdag was de laatste dag van Megan, een van de secretaresses bij het grondater centrum. Ze was er vanaf het begin bij en we konden het allemaal goed met haar vinden, en dus is het heel jammer dat ze weg gaat. Zeker omdat de reden niet zo leuk is (een of ander conflict en verstoorde verhoudingen), en zonder haar wordt het toch een stukje saaier. Omdat het centrum volgend jaar juni officieel afloopt en een heleboel contracten dus ook, zullen we nog wel meer mensen zien vertrekken de komende tijd.

Gisteravond was ik bij Laurens voor onze eens-in-de-zoveel tijd filmavond en waren Fran en Karla naar Middleton om met een grote groep meiden te gaan surfen. Fran SMS’te dat ze het nogal koud had en dat het surfen niet zo voor haar was, en nu de panne er ook nog bovenop komt vermoed ik dat het weekeinde voor haar niet als het leukste van het jaar de boeken in gaat…

Ik laat het hier even bij, want ik vermoed dat er wel wat valt te schrijven over Fran’s belevenissen. Dat wordt dan waarschijnlijk morgen pas, want in theorie gaan we vanavond ook nog naar een concert in de stad van de studenten van Adelaide Uni. Al staat dat nu natuurlijk op losse schroeven want ik vermoed dat Fran voorlopig nog niet thuis is. Ik ga haar even bellen om te kijken hoe de situatie is…

 

Zon, zon, zon!!!

On 12/05/2013, in Uncategorized, by Vincent

Het houdt maar niet op, we hebben de langste zomer van ons leven. OK, het is niet onafgebroken stralend weer geweest, maar deze week hadden we weer een paar warme dagen en woensdag was het zelfs 31 graden. We kunnen dus nog steeds buiten ontbijten en dat doen we de afgelopen 2 weken met een gezonde ‘green-shake’ (die vandaag zelfs radio-actief groen was). Het is veel werk voor Fran, en de blender vliegt bijna in de fik tijdens het maken ervan, maar ze smaken tientallen keren lekkerder dan het klinkt. En bevatten alle groenten, fruit en zaden van de dag dus we voelen ons kerngezond.

Greenshake

Fran met greenshake

En er was nog een reden om de zon in de titel te noemen want we hadden voor de tweede keer een zonsverduistering. Het was maar een klein stukje, maar hij was goed te zien, en wonder boven wonder gebeurde het net terwijl ik op de fiets zat (het duurde maar een paar minuten) dus als ik door de bomen keek zag ik een grote hap uit de gele schijf. En er waren weer een paar prachtige zonsondergangen te bewonderen.

Another sunset

Verder was het een rustige week, tenminste, er gebeurde niet al te veel opmerkelijks. Fran heeft gisteren haar verjaardagscadeau ‘ondergaan’, d.w.z. de massage die ik haar cadeau had gedaan. De dame die haar onder handen nam schrok nogal want in plaats van spieren trof ze koperkabels in Fran’s schouders en nek aan, en het advies was dus ook om maar eens naar een fysio-therapeut te gaan. Als ze bepaalde schedelspieren aandrukte triggerde het zelfs Fran haar hoofdpijn, dus waarschijnlijk heeft alle hoofdpijn waar ze tegenwoordig last van heeft er ook mee te maken. En de uren gespannen achter een laptop op een niet geschikte eettafel zijn vermoedelijk ook niet volgens de ARBO… Daar moeten we maar eens wat aan gaan doen. De massage zelf was heerlijk. Het was een aromatische gezichts en nek massage, dus eigenlijk geen gekneed en gedruk, mar meer het ontspannen inmasseren van heerlijk ruikende cremes en zalven. En het geheel werd afgesloten met een voetmassage. Als er iets is waar je haar blij mee kan maken…!

Ondertussen houd de tegelvloer in de keuken in Amsterdam ons ook nog bezig. Het valt niet mee om op afstand een nieuwe vloer uit te kiezen, ook al kun je via de website zelf je vloer samenstellen. Wat we niet hadden gezien is dat je ook je eigen tegels moet ontwerpen, of in ieder geval de  kleuren daarvan, dus de bestelling liep bijna in de soep, maar gelukkig was de man van de tegelzaak zo pienter om alles nog even door ons te laten checken voordat de bestelling definitief werd.

Ik heb inmiddels chronische slapeloosheid omdat ik nog steeds niet van het Nature paper heb gehoord. De kantooruren in Londen vallen samen met onze slaapuren, en daardoor slaap ik heel licht. Wat de beslissing ook wordt, ik wil het nu echt weten. Maar ja, het enige wat je kunt doen is wachten.

Vandaag zou Emily Fran voor haar verjaardag trakteren op de muffin en chai latte in Stirling. Normaal gaat dat gepaard met een wandeling, maar het weer was vanmorgen zo bar en boos dat ze heen en terug lekker met de auto zijn gegaan. De muffin was deze keer zo fenomenaal (qua smaak, gewicht en groottte), dat ze er ook voor mij een mee terug had genomen. En inderdaad, ik had hem niet willen missen.

Vanavond komt Michael eten en staan er weer pizza’s op het menu. En gisteren heb ik de eerste volkoren variant van onze zuurdesem kweek gebakken. Ze zijn natuurlijk gezonder, maar de witte broden vind ik persoonlijk lekkerder. De mengsels die we in de koelkast hebben staan zijn behoorlijk actief, en ik vrees zelfs voor explosie-gevaar want de gasproductie door de bacterien is enorm. De deksels staan bol en het openen van de pot resulteert in een enorme stroom bruisend zuurdesem-mengsel die er uit loopt. Ik weet niet of dat nou de bedoeling is…

En tenslotte was er nog een mijlpaal in Fran’s lees-carriere want eindelijk had ze die dikke pil (1500 blz) uit waar ze al maanden in bezig was. Om meteen weer met de volgende te beginnen. Het is een aanrader!

Boek

 

 

Historische week

On 05/05/2013, in Uncategorized, by Francis

Dat het een belangrijke week in de historie van Nederland was, was zelfs in Australie duidelijk. We kregen een nieuwe koning en dat werd overal in het land gevierd. Er was een live verbinding via youtube, dus alle Nederlandse clubs hadden speciale festiviteiten georganiseerd, waar de bitterballen en haring ook niet bleken uit te blijven. Vin en ik keken het gewoon tijdens het koken en daarna aan de eettafel , terwijl we ondertussen  ons achterstallige werk probeerden in te halen. Het moet gezegd worden, het was een mooie plechtigheid en het voelde zelfs vanuit hier wel een beetje speciaal. Jammer dat er zoveel uren werden besteed aan nutteloos ge-evalueer vanuit de studio.

Fran kijkt naar de inhuldiging

Verder was ik donderdag jarig, niet dat dat nou zo’n historisch feitje is, maar wel vernoemens waardig. Ik had een prachtige zonovergoten dag, wat wel grappig is, want het is inmiddels toch echt ver gevorderd herfst. In Nederland had ik geloof ik ook altijd wel mazzel met mooie lente verjaardags weer. Vin moest gewoon werken, maar ik kreeg ‘s morgens al een leuke kaart met een belofte voor een aromatische gezichts-nek en schouder massage. Wat een leuk idee! Tegen lunchtijd kwam Johanna me halen en hebben we heerlijk op een terras op Brighton Jetty Road  taart gegeten. Nou ja, ik taart, Johanna soep. En ze nam de kleurigste bos bloemen mee die ik ooit heb gekregen!

Fran & Joanna

Bloemen

Helaas moest ik ‘s middags 3 uur les geven aan die ongemotiveerde tweede jaars Flinders studenten (ik baal echt als een stekker dat ik die extra taak op me heb genomen), maar daarna trakteerde Vin me op een enigszins luxe 3 gangen etentje in het River cafe aan de Torrens rivier. Hartstikke leuk en lekker en met name de paddestoelen gnocchi en mijn affogato dessert waren iets om nog lang over na te zwijmelen. Ik was natuurlijk ook erg blij met alle leuke sms-jes en mailtjes die ik binnen kreeg!

Gnocchi

Oh ja, even een grappige anecdote. Omdat de auto olie lekt, hebben we op de oprijlaan al maanden een oud leegelopen luchtbed liggen zodat de olie niet in de stenen trekt. Op mijn verjaardag was Vin ‘s morgens naar zijn werk gereden en had onderweg wel een doffe knal gehoord, maar kon het geluid niet plaatsen. Toen we na ons werk samen naar de auto liepen zag ik Vin opeens heel bedenkelijk naar de auto kijken en zag ik dat het luchtbed aan het voorwiel hing. Ik dacht nog “waarom heeft Vin ins hemelsnaam het luchtbed meegenomen en onder de auto op de Flinders parkeerplaats gelegd?”. Bleek dat het luchtbed aan de auto was blijven hangen en hij het de hele weg naar Flinders door de verkeersdrukte mee heeft gesleurd! Wat zal het overige verkeer wel niet gedacht hebben?!

Gisteren waren we uitgenodigd bij Okke, Lucie en hun 3 kinderen in de range van 12-18 jaar oud. Okke is een Nederlandse collega die hier nog geen jaar geleden naartoe zijn verhuisd en Lucie werkt sinds kort met Vin op een ander gebied samen. Het werd een mexicaanse avond en hartstikke gezellig. We hebben veel geleerd van het Australische schoolsysteem (heel interessant, want we hebben niet zoveel kennissen met kinderen van deze leeftijden) en na het eten speelde Rebecca 3 stukken op haar harp en Misha 2 liedjes op zijn saxofoon.

Vandaag is het voor ons beiden een werk zondag, al werkt het feit dat 3 van mijn studenten de deadline hebben overschreden en mijn computer het internet er elk uur afgooit niet echt mee. Ik ga nu dus maar even een taart bakken om dinsdag mee te nemen naar Flinders.

Oh ja, ik heb Suske maar weer op de antibiotica gezet, want het gaat weer niet zo lekker met haar koppie.