Yummie Mexican

On 28/10/2012, in Uncategorized, by Francis

Dat was me een leuk weekje wel zeg!

Maandag had ik mijn laatste dag met de CBL studenten en het was zo leuk en ik ga ze echt een beetje missen. Ik weet dat ik dat altijd zeg, maar deze keer waren het echt alleen maar lieve mensen, stuk voor stuk met een onhebbelijke eigenaardigheid, maar dat maakte ze juist zo leuk. Het was mooi weer dus met mijn eerste klas zijn we naar een coffee tentje gegaan en met de tweede zijn we in de botanische tuinen gaan picknicken.

Ik was bijna ontroerd, want mijn eerste klas gaf me niet alleen een mand met goodies, maar ook nog een gegraveerde parker pen kado. De haight’s chocolate kon natuurlijk ook niet uitblijven, maar die vind Vin alleen maar lekker.

Woensdag hadden we de klasssieke dip naar 16 graden met storm en regen en dat bouwde langzaam weer wat op. het is die wekelijkse cyclus. Maandag en dinsdag tegen de 30, woensdag dieptepunt, langzaam opbouwend tot een mooi maar enigszins fris weekend en dan weer 30. De komende week weer precies dezelfde voorspelling.

Donderdagavond gingen webij Richard en Yolanda hun China vakantie verhalen en foto’s bewonderen. Echt fantastisch, want ze hebben bijna precies onze reis van 3 jaar geleden gedaan en alles was dus herkenbaar. Wat een mooie herrinneringen bracht dat teweeg zeg. Ik heb meteen mijn eigen dagboek ook weer even doorgelezen, echt een giller soms.

Vrijdag waren we al weer 5 jaar getrouwd. Dat vierden we eigenlijk 2 dagen. Omdat ik vrijdagmiddag een afscheidsborrel op Adelaide had en we om 7.15 naar de dubbele filmvoorspelling in de Windsor wilden paste alleen Charminar ertussenin. Geen straf en de films waren ook nog eens mooi, dus dat was een goeie avond. de klapper kwam echter pas zaterdag. Overdag ben ik omhoog naar Cleland wildlife park gereden voor een soort van tuinier reunie. Helaas waren geen van de mannen aanwezig, maar met Emily en Corine was het leuk en de BBQ was ook erg gezellig.

Toen was het tijd voor de Mexicaan die ons al weken door verschillende mensen wordt aangeraden (Lucky Lupitas) en die ondanks de wachttijd van 1,5 uur echt als de beste mexicaan van SA wordt beschouwd. Reserveren kan niet en ik geloofde niet in die wachttijd (het ligt namelijk aan de snelweg onderaan het Flinders hospital), dus toen we om 17.50 uur de wachtrij zagen, waren we enigszins verbouwereerd.

Die wachttijd werd inderdaad 1,5 uur, maar ze serveerden buiten wel mexicaanse popcorn (om het leed wat te verzachten), die zelfs Vin verslavend lekker vond. Dit moest het wachten waard zijn en dat was het. Niet alleen was de ambiance on-Adelaides gezellig, de bediening was leuk en het eten was werkelijk fantastisch. Omdat we niet wisten wat we moesten kiezen, namen we gewoon maar 5 gerechten en dat was ondanks de hoeveelheid wel een goeie zet. Alles was net weer anders, prachtig om te zien en zoooooooooo lekker. Sorry, maar dat moest echt allemaal op de foto.

nachos/chilaqulies

hongo quesadilla

tostones

empanadas

taco de verduras

Nadien hadden we dus geen zin meer in de toetjesbar die op het programma stond (weer een rij en we scheurden toch al uit ons outfit) dus gingen we meteen door naar Ben’s verjaardagsfeestje. Erg gezellig, maar van alle lekkere hapjes aldaar zijn we maar even afgebleven.  Thuisgekomen vielen we als een blok in slaap, om vanmorgen net als trouwens vorig weekend (toen was er een zeehond) weer even met de kayaks het water op te gaan. Super helder water, maar geen dolfijnen, terwijl er gisteren tientallen voor het huis rond zwommen. Tsja, en verder wordt het gewoon een lekker niks doen dagje vandaag.

 

Semester Adelaide zit er weer op

On 21/10/2012, in Uncategorized, by Vincent

Deze week stond voor mij in het teken van de laatste casus van de Adelaide studenten, wat altijd weer die fijne assessments met zich meebrengt. op zich had ik twee prima klassen, maar er was een meisje die me slapeloze nachten heeft bezorgd. Uiteindelijk deed ze deze week heel goed haar best en heb ik haar het voordeel van de twijfel gegeven, maar tsjonge jonge, wat heb ik aan die conclusie uren en met name nachten besteed. Eigenlijk is morgen de laatste dag, dus dat wordt weer snaaien, maar ikzelf had vrijdag alvast cakes voor gebakken. Al waren ze nogal nat van binnen (ook aan de nieuwe oven moeten mijn recepten wennen), de studenten leken er gelukkig niet mee te zitten.

De avond daarvoor hadden we bij  Perry en Corine en de kinderen gegeten. Supergezellig en als toetjes maakten de kids voor iedereen een ijsje. Dit groene ijs durfden wij als volwassenen niet aan, maar gelukkig was er ook gewoon cookie&cream.

Ondertussen had m’n moeder een operatie ondergaan, dus dat was even spannend. Je weet maar nooit en dan zit je zover weg, maar gelukkig is dat allemaal hartstikke goed gegaan en we hebben inmiddels ook al weer geskyped!

Vrijdag was Vin met zijn twee Nederlandse vrienden Kees en Wendy naar het Belgian Beer cafe in de stad geweest. Bitterballen en de mosselpan, hoe vinden jullie dat! Het was lekker en leuk en het werd een latertje. Latertjes betekenen tegenwoordig bij ons gewoon rond twaalven naar bed. De dag erna kwamen Andrea en Michael eten en ook dat werd een latertje. Niet alleen omdat we zo goed met elkaar kunnen opschieten, maar ook omdat er vier gangen weg te werken vielen. Dat viel niet mee. De hapjes en soep hadden we overdag gelukkig al gedaan en de pizza’s konden buiten gedaan, dus met wat afwasjes tussendoor viel de eindrotzooi best mee en paste het zelfs op het aanrecht. En Andrea had haar magische keukenmachine van 2000 dollar die werkelijk elk gerecht kan bereiden dat je maar kan verzinnen zonder pannen vuil te maken meegenomen en wist een gestoomde zoete aardappel pudding met aardbeien frambozen banaan sorbet ijs te bereiden in 20 minuten. Ze probeert ons ook aan het apparaat te krijgen en hoewel dat erg aanlokkelijk is met het oog op de huidige keuken, het is en blijft een duur apparaat.

Vandaag gingen Vin en ik allebei wandelen, maar niet met elkaar. Ik had met Emily afgesproken voor “the usual” , wat deze keer niet alleen een verrukkelijke muffin (cherry-chocolat-cashew-almond-coconut!) en 16 koala’s waarvan meerderen met baby’s op de buik inhield, maar ook een valpartij van zowel Emily als ik. Emily keek gewoon omhoog naar koala’s terwijl ze naar de boomstronken op de route had moeten kijken en moest het bekopen met een kapotte broek en knie, maar ik ging gewoon op mijn bek in de straat van haar ouders huis over een bergje rollend grind. Gelukkig hadden haar ouders appelcider en toastjes in huis, voor de troost!

Vin was ondertussen de coastal walk gaan doen met een Chinese collega Dongmei en Perry, maar toen puntje bij paaltje kwam ging het hele gezin van Perry mee. Het werd geloof ik een soort van geologische excursie en ook voor Vin en zijn wandelgenoten was er troost na afloop, in de vorm van fish en chips bij Marino Rocks. Niet dat er getroost hoefde te worden, hoewel, ik snap niet dat die kinderen zonder klagen ook gewoon die hele wandeling hebben gedaan!

En nu is Vin weer uit eten met een paar collega’s, waaronder Adrian en Craig. Het schijnt de beste Griek van Adelaide te zijn, dus ik ben benieuwd.

 

 

Winter?!

On 14/10/2012, in Uncategorized, by Vincent

Het leek toch echt zomer te worden. En toen, sneeuw in de heuvels, hagel op de campus en storm alom. Het was een eeuw geleden dat het gesneeuwd had volgens deze site, maar wij pakken het hier weer mee. Waar we ook verschijnen, altijd extreem weer en nu is Australie aan de beurt. Maar voor de mensen die nogsteeds denken dat het hier altijd zomers weer is, vergeet het alsjeblieft. Het belangrijkste kenmerk van het weer is hier de grilligheid. Het weer in Nederland is voorspelbaar saai vergeleken bij de achtbaanrit die je hier soms hebt. Afgelopen donderdag voelde ik het bloed in mijn benen bevriezen op de fiets, en vandaag was het heerlijk ‘s zomers, 27 graden. Korte broeken, zonnebrand, van dat werk.

Dat hebben we meteen uitgebuit door de coastal walk te gaan doen. Deze beroemde wandeling heeft Fran al ontelbare malen gemaakt, maar ik nog nooit! En dat kon echt niet langer! Nu moet ik zeggen, de meeste plekjes onderweg had ik al een keertje gezien omdat we er waren wezen snorkelen en omdat we op nieuwjaarsdag naar Hallett Cove waren gekayakt. Maar dat maakte niet uit want het is echt een prachtige wandeling langs de kliffen. Met een hoop trappen, dus het was ook meteen goede ochtendgymnastiek.

En misschien was een beetje lichaamsbeweging ook geen slecht idee. Gisteren hadden we namelijk het feestje van Michael (de man van Andrea) die 40 werd. Ze hadden flink uitgepakt met eten, allemaal hapjes, een barbecue en taart toe. Het was heel gezellig, ook al kenden we niemand. Hier in Australie zit je namelijk nooit om een praatje verlegen (zoals de mensen die ons hebben opgezocht inmiddels ook weten). Als Australiers ergens goed in zijn dan is het conversatie maken. Dat is erg leuk op dit soort feestjes, maar er zijn ook momenten dat je al je sociale vaardigheden uit de kast moet halen om het gesprek beleefd af te breken zodat je weer verder kan. Zoals de herinneringen van een man die ik op het strand tegenkwam over de slakjes die ze in zijn jeugd vingen tussen de rotsen, met een een omgebogen veiligheidsspeld, maar niet te ver verbogen anders zou die in je been prikken als de speld in je zak zat, en dan roosteren boven een vuurtje, en …

Maar goed, gisteravond hadden we dus te maken met de leuke variant van dit fenomeen. Fran had daarvoor al met Karla en Florence (dit weekeinde in town) lekker cake zitten eten op Brighton Jetty Road, dus die had dubbel feest.

Ik moet een nieuw paspoort en daarvoor moest ik dinsdag naar het Nederlandse consulaat. Eerst moest ik een formulier invullen van drie pagina’s. Nadat ik dat gedaan had voelde ik mee een beetje vreemd en toen realiseerde ik me waarom: Ik was namelijk binnen 2 minuten klaar! Als dit een Australisch formulier was geweest dan was ik er waarschijnlijk langer dan een dag mee bezig geweest, referenties zoeken, bewijs verzamelen, van dat werk. Wat heerlijk! En, ik had verwacht een vermogen kwijt te zijn, maar het was slechts 72$, wat misschien nog wel goedkoper is dan in Amsterdam. Nu 3 tot 5 weken wachten tot het hele pakketje weer terug is uit Nederland.

En tenslotte, die schatten van een ratjes! Het is zo vertederend als ze je in je oog bijten. Ik kan me geen heerlijkere manier voorstellen om de dag te beginnen. Nou ja, als je er de zoveelste brief van de ASR met gezeur over de hypotheek ook nog bij krijgt dan kan je dag helemaal niet meer stuk. Dat was vrijdag, en met mijn humeur kwam het helaas niet meer goed. Ik dacht dat die rat gewoon aan mijn neus wilde ruiken en ineens: KNAUW. Bijna een hap uit mijn oogbol, gelukkig had ik mijn oog dicht. Voorlopig loop ik even met een grote boog om ze heen. Fran is nogsteeds even dol op ze. Al was het haar ook al eens gebeurd, blijkbaar zien ze je ooglid aan voor een lekkere aardbei of zo.

Verder geen hoogtepunten deze week, dus ik laat het hier maar bij…

 

Het uitzicht wordt steeds mooier

On 07/10/2012, in Uncategorized, by Francis

Ja, waar het nou aan ligt is ons een raadsel, maar al switchen de weersomstandigheden nog steeds tussen storm/regen/16 graden en zon/windstil/28 graden, het water wordt structureel toch echt steeds blauwer. Prachtig gewoon!

Ons sociale leven had deze week een opleving. Maandag was het labour day, een nationale feestdag en waren we samen met de Werners bij Michael uitgenodigd voor een BBQ. Het was mooi weer en iedereen had lekkere salades gemaakt, dus helemaal geen vervelende manier om zo’n feestdag door te brengen. Er was zelfs een prachtige carrotcake voor Allison’s verjaardag in huis gehaald! Zoals jullie zien is het “kinderen geobserdeerd door hun iphone” beeld ook hier helaas meer regel dan uitzondering.

Na de typisch Australische carrotcake reden we door naar een ambachtelijk Hollandse appeltaart. En wel die van Karla, want ook die was jarig en haar specialiteit is appeltaart. Nou, echt werkelijk waar fantastisch! En sowieso een gezellige afsluiting van de dag. Nou was Karla helaas niet zo blij met haar kadootje. Dit kan echt alleen mij gebeuren, maar ik heb dus de volledige hype rond de ” 50 shades of gray”  boekenserie gemist. Kennelijk is die serie al maanden vol ophef over de hele wereld in de (negatieve??) belangstelling, maar laat ik nou net dat boek voor haar hebben uitgezocht. Het stond aangeduid als bestseller, dus….. Nou heb ik beloofd om het ook te gaan lezen als zij het uit heeft, dus ik ben erg benieuwd waar al die ophef dan over is!

Dinsdag had ik tussen mijn lessen door met Sofie afgesproken op Flinders en heeft Vin ontdekt dat de beste Mexicaan van het zuidelijk halfrond naast Flinders Uni is gestationeerd. Ik kan niet wachten om hem ook eens uit te proberen.

Omdat we tegenwoordig zo’n mooi uitzicht hebben willen mensen daar graag van meegenieten, dus kwam Johanna woensdag voor het eten even op de borrel. Johanna’s heeft op haar werk  dezelfde soort frustraties als Vin,  dus toen Vin met een kop als een donderwolk thuis kwam konden ze gelukkig samen even stoom afblazen. Studenten! Vraag me af of wij persoonlijk onze leraren ook tot wanhoop dreven. Volgens mij niet.

Donderdag moest Vin plotseling een gast uit Canberra vermaken omdat niemand anders die taak op zich had genomen (nog zo’n wekelijks terugkerende frustratie). Dat heeft ie toen dus maar gewoon even uitgebuit door de man mee te nemen naar het strand voor ons huis om hem de zoetwater bron en nog wat andere leuke hydrologische plekken te laten zien en daarna lekker te lunchen bij de kiosk.

Vrijdag gingen we met Perry, Corine en hun drie kinderen eten bij Charminar en daarna hebben we bij hun wat nageborreld. Zo jammer dat ze hier maar voor een paar maanden zijn, want ik heb het idee dat we ze al jaren kennen en die kinderen zijn zo ontzettend leuk en creatief en welgemanierd. Grappig was dat Corine hetzelfde aan ons mailde, dus dat is leuk, dat dat gevoel wederzijds is. Ze willen ook in November graag op Suske enWiske passen als wij gaan kamperen, wat zo’n pak van mijn hart is. Ik ben er namelijk niet zo gerust op om ze bij andere kinderen achter te laten, maar deze vertrouw ik volkomen.

Gister was het snertweer en hadden we ook niet echt plannen. Gewoon lekker gelezen en genikst. Vannacht is de klok een uur vooruit gezet, dus wat toch al een kortere nacht zou worden werd nog eens extra ingekort door het feit dat er in een huis ver achter en boven ons gelegen een feestje gaande was en dat gaf de nodige herrie tot een uur of 3 ‘s nachts. Helaas had ik om 8 uur ‘s morgens met Johanna in het Belair NP afgesproken om naar Stirling te rijden voor de muffin en dan terug te wandelen. De grap was dat zowel Johanna als ik een nieuwe telefoon hebben en we niet wisten of die zichzelf automatisch op daylight savings zou zetten. Zonder het van elkaar te weten hadden we dus voor de zekerheid de telefoonwekker een uur eerder gezet om er vervolgens achter te komen dat de telefoon dat inderdaad automatisch had gedaan en we vervolgens allebei een uur thuis hebben gelantervant totdat het tijd was om te gaan. Het was weer als vanouds, en wel zo gezellig  dat ik vergeten ben om in de bomen te kijken en maar slechts 1 koala heb gezien.

Net nog even met Vin getennist, wat met deze wind en ons gebrek aan kunde eigenlijk niet de moeite van het vertellen waard is, maar ik zit eindelijk weer eens op de praatstoel, dus vandaar. Nu zo eten en dan op naar Sofie voor een zondagavond borrel. Tsjonge, het moet niet gekker worden. Tijd om ons weer een week op te sluiten, want eigenlijk beviel dat best goed!