Maart roert z’n staart

On 25/03/2012, in Uncategorized, by Francis

Ja, ook hier roert maart z’n staart! Na een vreselijk heet (geen zuchtje wind) begin van de week , begonnen dinsdagavond eindelijk de lamellen te wapperen en kelderde op woensdag de temperatuur, gepaard gaande met veel storm en regen naar 19 graden. Truien konden binnenshuis weer aan, maar twee dagen later was het al weer lekker zonnig en de komende week wordt het weer tegen de 30 graden. Dat was Pieter Paulusma met het weer….

We houden het even kort vandaag, want veel nieuws valt er niet te melden. Mijn stille klas is na een hartig woordje feedback enigszins gaan praten, dus hopelijk blijft dat zich voortzetten. Ik vind 6 uur CBL achter elkaar nog steeds erg vermoeiend, maar heb volgende week al weer twee weken semester break. De Stirling walk met Johanna was weer als vanouds gezellig en de muffin was weer heerlijk, alleen regende het deze keer wel tijdens het wandelen. Meer kangoeroes dan koala’s deze keer. Oh, en voor de mensen die bang zijn dat we te ongezond eten, die wekelijkse muffin is organic, vol met seizoensfruit en noten en volgens mij suikervrij!

Woensdag kwamen John (collega van Vin) en zijn vriendin Mary eten. Twee extreem aardige mensen en het was dan ook een hele aangename avond. Zij is lerares op een basis school en er werd over vanalles gesproken behalve hydrologie!

Gisteren hadden we een leuke avond bij Karla en Laurens en vanmorgen kwam mijn nieuwe Nederlandse collega Heleen met haar man die hier als gyneacoloog werkt op de koffie. Ze had me al gewaarschuwd dat zij alleen maar plantaardig eten, dus dat was een uitdaging. Geen boter, eieren, melk en aleen ongeraffineerde producten, dus ik had Mary’s idee overgenomen en aardbeien in gesmolten 85% pure chocola gedoopt en een tapenade gemaakt op bruine rijst crackers.

Zelf had ze een vegan cake meegenomen. Ik noem dit zo specifiek, omdat we steeds meer mensen leren kennen die een gezonde voedingsmanier nastreven. De ene vriendin eet geen koolhydraten meer en nou dit weer. Volgens mij gaat het hier verder dan in Nederland, waar we alleen maar vegetariers kennen. Voor ons is het te veel gehannes, maar ik vind het wel intrigerend en eigenlijk is het best ook heel lekker allemaal. Je moet er alleen volledig achter staan. Heleen en Alfons hebben er echt een studie van gemaakt en de reden waarom zij deze gezonde levenswijze hebben opgepakt, is dat het volledig wetenschappelijk onderbouwd en bewezen is. Je wordt er ouder en gezonder van. Hoe dan ook, we hadden een ontzettend leuke ochtend.

Inmiddels is Vin aan het koken en gaat het grandioos mis. Zijn vorige week zo goed gelukte homemade lamsgehakt ravioli’s zijn als een soort van lasagna met rode saus in de oven beland. Soms heb je dat, dan wil het deeg gewoon niet de juiste  substantie krijgen!

Naschrift: De cannelloni (die het uiteindelijk waren geworden) waren ontzettend lekker dus krijgen een plaatsje in het blauwe receptenboekje. En ik was nog vergeten te schrijven dat ik verslaafd ben aan een legpuzzel.

 

A taste of Europe

On 18/03/2012, in Uncategorized, by Francis

Ondanks het feit dat we hier nog steeds prima zomer weer hebben, lijkt Vin maar niet van zijn verkoudheid af te komen. Gelukkig voelt hij zich net fit genoeg om zijn sociale leven wel door te laten gaan, dus zo gingen we afgelopen maandag, op Adelaide cup day, naar Hahndorf. Henning was voor zijn werk te gast bij Ilka en omdat ze allebei Duits zijn, leek het hun leuk om samen met ons naar het Duitse dorp Hahndorf  te gaan. Lekker lunchen met overdreven hoeveelheden Duits varkensvlees, mosterd en sauerkraut! Ondanks dat we in de file stonden omdat Hahndorf op feestdagen in een soort Zandvoort verandert, wisten we  een tafeltje te bemachtigen in ons inmiddels favoriete Hahndorf restaurant: The Haus. Hun Duitse vleesschotel was zo enorm dat, ook al waren Vin en ik erg tevreden met onze eigen gerechten, onze hulp noodzakelijk was. En wow, wat is de Duitse keuken toch fantastisch!

‘s Avonds had ik een toetjes date met mijn CBL vrienden Johanna en Leslie in Spatz, een oud kitcherig Engels cafe, wat bekend staat om zijn waffles. Volgens de fans zo groot dat je hem liever met z’n vieren zou willen delen en daarom ook redelijk aan de prijs. Mijn teleurstelling was daarom groot toen ik een kleine naar karton smakende wafel voor mijn neus kreeg, versierd met supermarkt ijs en een paar aardbeien met een parasolletje, voor het bedrag van maar liefs 12,95 dollar! Het loopt hier echt een beetje uit de hand hoor! Gelukkig was het wel erg gezellig!

Woensdag starten mijn twee nieuwe eerste jaars CBL klassen en mijn vermoeden werd bewaarheid: Klas 1 ging superenthousiast aan de slag en klas 2 keek me 2 uur lang aan alsof ik een buitenaards wezen was die ze iets wilde laten doen wat ze niet leuk vonden. Vrijdag ging ietsjepietsje beter, maar ik voorzie grote ellende.

Daarna kon ik vol trots mijn inmiddels officieel bevestigde IELTS uitslag bij de medical board afgeven. En dan nu even twee anecdotes waar mijn mond van open viel:

  1. De postbode vond het nodig om zonder reden de grote envelop met mijn officiele IELTS document in vieren te vouwen voordat hij het in de brievenbus propte.  ???????
  2. De vrouw van de medical board vroeg me of ik, nu alles compleet was, nog wel in dezelfde situatie verkeerde als nu inmiddels bijna een jaar geleden toen ik de aanvraag indiende en of ik dus wel nog steeds een baan met bijbehorende supervisie had. De registratie hangt vast aan een baan, dus zonder baan geen registratie. Toen ik haar vol ongeloof uitlegde dat ik die baan natuurlijk was kwijtgeraakt toen ik niet geregisteerd was en dat als ik hem nog zou hebben ik nu toch illegaal aan het werk zou zijn geweest, geloof ik dat ze een beetje een rode kleur van schaamte kreeg.

Jullie horen het, ik ben weer even teleurgesteld in het gemiddelde niveau en de logica van Australiers. Maar ik ben wel erg trots op mezelf!

Gisteren hadden we een “block-warming” party. Eddy, een collega van Vin, heeft een lap grond (een block) gekocht in Willunga en daar gaat hij een huis op bouwen. Omdat het huis nog wel even gaat duren, leek het hun toch leuk om alvast een feestje te geven. Het was zo’n “bring a plate and your own meat & drinks” feestje en mensen konden er ook kamperen als ze wilden. Er stond een lange tafel met ieders meegebrachte salades, taarten en borrelhapjes en oma had de meest geweldige (qua smaak, omvang en architectuur) taart gebakken die ik ooit heb gezien. Propvol reden we ‘s avonds weer naar huis. De grote Adelaide grap was wel weer dat de eerste persoon die ik zag toen we aankwamen, een klasgenoot was van de NLP cursus die ik vorig jaar ben begonnen maar toen mee ben gestopt. Erg toevallig en ook erg leuk.

En vanmorgen gingen we naar de waargebeurde Franse film: “Presume coupable” . Vin had weer vrijkaartjes. Wat een aanrader! We kwamen gewoon met verstijfde nek en schouderspieren van spanning en woede naar buiten. Deze film doet wat met je en daarom is hij ook zo ongelooflijk goed.

 

The common cold

On 11/03/2012, in Uncategorized, by Francis

Tsjeu, zijn we zomaar opeens de 100e weblog post gepasseerd!

De common cold dus. Daar hadden Vin en ik deze week allebei last van. Toevallig kreeg ik vorige week een mailtje van een vriendin die zich afvroeg of van die kleine verkoudheids epidemietjes ook in Australie voorkomen. Zie hier het antwoord. Ook in Australie wordt men verkouden en ook hier gaat het vaak in de vorm van een kleine epidemie. En dat terwijl het al weken redelijk stabiel lekker zomerweer is. Behalve vorige week woensdag toen ik mijn huissleutels vergat, is de kans dat we ‘s morgens wakker worden met een strakblauwe hemel eigenlijk gewoon 100%. Alleen vandaag was het wat heiig, zoals dat in Nederland eigenlijk altijd zo is. Nou ja, we weten allemaal dat een verkoudheid eigenlijk niks te maken heeft  met het weer, maar toch…

Ondanks ons gestel ging operatie “tuin” gewoon door. Vin is vandaag de hele dag aan de zijkant van het huis bezig geweest en kwam hij er zojuist achter dat het weghalen van de bewuste begroeiing (ons opgelegd door de huisbaas) ervoor zorgt dat het tuinhek instort. Ook kwam er een wespennest te voorschijn en inmiddels wordt het duidelijk dat de bomen niet alleen naast het huis, maar ook op het dak zijn geplant. Misschien is het probleem groter dan huisbaas Ken denkt en is deze verwildering niet helemaal puur aan onze laksheid te wijden. Momenteel ligt de hele voor- en achtertuin vol met grote bergen tuinafval. Dit gaat maanden duren om weg te werken, want  we hebben maar twee groene bakken en die worden om de week opgehaald.

Vrijdag kreeg ik mijn 2 nieuwe eerstejaars klassen. Het grappige is dat deze keer meer dan 50%van het mannelijk geslacht is. Dat is uniek, want ook hier zijn er meer jongens dan meisjes die geneeskunde beginnen. Het lijkt wel een herhaling van het afgelopen semester. De eerste groep een en al enthousiasme, een paar kletsmajoren en eigenwijze honden ertussen en allemaal proberen ze elkaar te overtuigen door te schreeuwen. De tweede groep timide, afwachtend en duidelijk nog niet in de stemming voor CBL. Ben benieuwd hoe dat zich deze keer zal gaan ontwikkelen. Na afloop was ik in ieder geval doodmoe en gingen we bij Charminar eten. Weer even heerlijk als altijd en eigenlijk komen we nergens anders meer.

Gisteren avond zijn we bij Adrian en Allison gaan eten. Dat was natuurlijk heel lang geleden, maar wel ontzettend gezellig. Helaas kunnen Vin en Adrian echt alleen maar over werk-gerelateerde zaken praten en hoe later het wordt, hoe harder er wordt geschreeuwd. Doodvermoeiend. Gelukkig is Alisson met haar geneeskunde studie begonnen en hoop ik dat er een moment zal komen dat er ook eens over andere dingen zullen kunnen worden gepraat in huize Werner. Grappig was trouwens dat ik afgelopen dinsdag patient speelde op haar examen, maar Johanna had er wel voor gezorgd dat ik niet haar patient was.

We hebben een lang weekend in verband met de Adelaide Cup day. Zo’n verplichte vrije dag waarvan de reden tamelijk genant is: de paardenraces. Het komt nu wel op een heel ongelukkig moment, omdat de post dus pas dinsdag zal worden bezorgd en ik wacht op de officiele IELTS uitslag. Stiekum weet ik hem onofficieel al, maar ik geloof hem niet, omdat het er beter dan goed uit ziet en op de website wordt in maar liefs 4 zinnen uitgelegd dat als de uitslag niet overeen komt met die via de post, ielts niet aansprakelijk gesteld kan worden en dat je het absoluut niet mag zien als de ware uitslag. Daar kan ik dus echt helemaal niks mee en eigenlijk wilde ik het hier niet opzetten, maar Vin vond dat ik het moreel verplicht was! Kans dus dat het allemaal een vergissing is en dat ik volgende week depressief ben.

 

Catch ups

On 04/03/2012, in Uncategorized, by Francis

We waren na de vakantie echt van plan om eindelijk eens wat gezonder te gaan eten, maar het lijkt er maar niet van te willen komen. Misschien komt het met name omdat we, nu iedereen weer terug is van vakantie, best wel weer wat catch up socials hebben gepland, die toch meestal gepaard gaan met eten. Social life en eten zijn gewoon nauwelijks van elkaar te scheiden. En als je dan ook nog een lieve buurvrouw hebt die je over de schutting wat marsen uit de chocolade fabriek waar haar kleinzoon werkt aanrijkt, tsja, wat dan?!

Daartegenover staat wel dat Vin weer is begonnen met hardlopen en dat ik donderdag in mijn eentje (al mijn wandelvriendinnen hebben tegenwoordig een full time baan) de Stirling-muffin wandeling heb gedaan. Ik dacht dat dat na de Cradle Mountain experience een eitje zou zijn. Niet dus. Ondanks dat ik op de terugweg nauwelijks opschoot vanwege de koala’s en de miljoenen rijpe bramen (ik leek wel een kind, blauwe handen, mond en buikpijn) had ik twee dagen last van spierpijn. (Aangezien ik tegenwoordig niet meer naar elke social mijn fototoestel meeneem, maar ik een weblog zonder foto’s een beetje saai vind, hier dan toch weer even een koala, een oud mannetje zo te zien).

Tevens heeft Ken, de huisbaas ons “vriendelijk” verzocht om rigoreus iets te gaan doen aan de toestand van onze tuin. Qua binnen heeft hij nog nooit zulke fantastische huurders gehad, maar de tuin is een wildernis. En omdat Vin en ik echt te krenterig zijn om een Australische tuinman te huren zijn we dit weekend begonnen met bomen snoeien en struiken uit de grond trekken, iets dat ook voor de nodige workout zorgt.

Woensdag had ik mijn eerste werkdag en dat was ook de dag dat het opeens vreselijk afkoelde en ook vreselijk begon te regenen. Daar zijn we niet meer aan gewend, dus ik was vrolijk zonder jas en zonder huissleutels vertrokken. Kletsnat en koud en op schoenen die geen extra meter meer konden lopen kwam ik hier toen ik rond lunchtijd thuiskwam achter. Aangezien Florence, die onze huissleutel heeft, ook full time werkt, Vin pas om 6 uur thuis zou zijn en op woensdag de bieb dicht is was ik goed in de aap gelogeerd. Gelukkig nam Vin zowaar zijn telefoon tijdens werktijd op en was Michael toe aan een Flinders vrij moment, dus die waren zo aardig om even snel met de sleutel heen en weer te rijden. Ik ben Michael voor eeuwig dankbaar en dit weekend hebben we meteen een sleutel laten bijmaken voor ergens in de tuin! Mijn derde jaars klas lijkt wel okay en de eerste casus is al weer afgerond. Wat is het fijn om weer in de boeken te mogen duiken! En ik blijk een nieuwe collega te hebben, een Nederlandse vrouwelijke arts die al 12 jaar in Adelaide woont en die zoals het alleen in Adelaide kan, een broer blijkt te hebben die hydroloog is en vorig jaar met Vincent heeft kennis gemaakt op een barbecue!

Catch up moments: Karla heeft na 300 sollicitatie brieven te hebben geschreven (echt waar!) een fulltime baan en startte net als ik afgelopen woensdag. Dat moesten we maandag dus even vieren met koffie. Woensdag kwamen Jenny en Jeff bij ons eten. Dat zijn de mensen van wie ik dat keyboard had geleend en van wie de man ook ooit de overland track heeft gedaan. Helaas waren de dochters te moe voor een social event (teenagers!), maar het was erg gezellig. Vrijdag nam Andrea me mee naar een voor mij tot nog toe onbekend en meteen benoemd tot meest favoriete lunchtentje van de stad: “Vego…and lovin’ it”. Klein, druk, colorful, kitch, vlakbij mijn werk en vegetarisch met geweldige wraps en juices. Tot mijn grote frustratie is het alleen op weekdagen open, dus kan ik Vin er nooit mee naar toe nemen! En gisteren kwamen Craig en Brodie eten en hadden we onze beroemde Portugese geit gemaakt. Hij was nog nooit zo goed gelukt!

En dan wil ik nu eindigen met een puntje van kritiek voor de film industrie. We kijken best vaak films, maar het lijkt wel alsof elke film tegenwoordig gruwelijk, dramatisch, serieus en op ware feiten gebaseerd moet zijn. Met name de Australische filmmakers zijn er goed in. Ik was vroeger horror film verslaafd, maar ik kan tegenwoordig gewoon geen enge film meer uitkijken. Ze kruipen onder je huid en je krijgt er een ziek gevoel van. We keken deze week de film “Snowtown”, een film over een serial killer in het noordelijke deel van Adelaide. In de jaren negentig speelde dit drama zich af en de dader is gelukkig gepakt, maar waarom moeten daar nou eigenlijk altijd films over gemaakt worden? Ik werd halverwege zo naar van het geweld dat ik hem niet heb afgekeken. En dit gebeurt steeds vaker. Word ik nou oud of is er echt iets drastisch aan het veranderen? Film is toch bedoeld voor vermaak? Anders kijk je wel naar het nieuws. En vanwege de leeftijdswijzer wordt er ook niet meer geknipt in scenes. Vroeger was ik daar gruwelijk op tegen, maar inmiddels mag er van mij flink geknipt worden, want aan die leeftijdswijzer houdt natuurlijk niemand zich en ik denk sowieso niet dat een hogere leeftijd je beschermd tegen al die narigheid. Nou ja, hoe dan ook, we zijn er zo klaar mee dat ik gisteren zeven alleen maar flauwe, romantische, grappige en kleurrijke films bij de bieb heb gehaald. We kunnen weer even vooruit!