Kangaroo Island

On 31/12/2010, in Uncategorized, by Francis

Ja zeg, die kerst was een beetje raar dit jaar. Raakt iedereen hier zodra het wat warmer wordt in de kerststemming, bij ons raakte die juist steeds verder zoek. Het enige moment dat we een beetje een kerstsfeer voelden was toen we met Richard en Yolanda naar Lobethal (in onze winterkleding, want het was koud)  zijn gereden, waar elk jaar in December “the lights of Lobethal” te bewonderen zijn. De mooiste tuin krijgt een prijs en degene die op onze kerstkaart stond, was vorig jaar de winnaar!

Hoe dan ook, op 24 december reden we met een volgeladen Holden Nova (waar we gelukkig net de uitlaat van hadden vast laten zetten) naar de ferry voor Kangaroo Island. KI is een eiland van 150 bij 50 km en het is een uur rijden en nog eens een uur varen vanaf ons huis. De voorspellingen waren uitstekend, maar op KI was het toch net even 15 graden koeler en stond er een stevige storm. Onze nieuwe tent kreeg de vuurdoop en hij heeft hem doostaan! Het weer was er zo mogelijk nog wisselvalliger dan in Adelaide en we zijn een paar nachten toch wel weer letterlijk de tent uitgevroren, maar we hadden de kerst van ons leven.

Echter niet door de kerstman, de kerstdiners of alle kadootjes onder de boom. Ons kerstdiner bestond uit een heerlijke chorizo omelet met instant noodles op 1e kerstdag en een pasta gerecht op de 2e, maar wat het zo mooi maakte was het eiland zelf. Alles wat je verwacht van Australie is op deze paar vierkante kilometers te vinden. Elk strand is nog mooier dan het vorige, het ene moment rij je over een rood stoffige zandweg met alleen maar dorre velden en het andere moment rij je tussen de glooiende heuvels, je wandelt door de Australische native bush bush en belandt opeens op een prachtig wit strand met metershoge blauwe golven met naast je een roodgekleurde rotsenrivier die er op uitkomt.

En dan het wildlife! Zeehonden en zeeleeuwen, slapend op het strand of buitelend, vechtend en spelend in het water. Grazende kangaroo families die je alleen maar verveeld aankijken als je dichterbij komt, behalve het kleintje die toch altijd even zenuwachtig met zijn pootje de moeder wil aanraken en vervolgens uit onhandigheid omkukelt. Razendsnelle walliby’s die tussen de tenten doorrennen en de weg oversteken, waardoor je er helaas ook wel veel langs de weg ziet liggen. Mannetje koala’s die als oude opaatjes van boom naar boom lopen en je aankijken zo van “moet je wat?” en ‘s nachts met hun ezelgebalk dat uitmond in een hoop varkens geknor je uit je slaap houden. En dan de vrouwtjes koala’s met baby aan de buik die dagenlang in dezelfde boom boven je tent hangen en een beetje slapen en eten. Echidna’s (gele egels met een lange snuit die door het bos waggelen), goanna’s (hagedissen van rond de 1 meter lang, die nooit aan de kant gaan als je er langs wilt) en dan de kleurrijke vogels. Drie maal daags speelkwartier met een hoop gekrijs op de onmogelijkste tijdstippen. Briljant!

En dan natuurlijk alle lekkernijen van de lokale bedrijfjes, zoals honingijs van de (in de 19e eeuw) geimporteerde Ligurische bij (alleen in Italie en op KI te vinden), lavendelijs en lavendel-fudge, eucalyptusolie (okay, dat is een schoonmaak cq medisch wondermiddel) en nog veel meer.

Minder brilliant waren de vliegen. Ik weet het, ze zijn overal en je moet ze proberen te negeren, maar met Australische vliegen kan dat gewoon echt niet en deze week heb ik eindelijk mijn gelijke gevonden in de ergernis, namelijk Bill Bryson in zijn boek: “Tegenvoeters”. Ik citeer uit zijn boek, want ik zou het zelf niet beter kunnen omschrijven:

Vliegen zijn natuurlijk altijd hinderlijk, maar de Australische varieteit onderscheidt zich doordat ze zo bijzonder hardnekkig is. Als een Australische vlieg je neus in wil, of je oor, dan kun je hem dat niet uit zijn hoofd praten. Je kunt zoveel naar hem slaan als je wilt, maar elke keer vliet hij weg om onmiddelijk weer terug te komen. het is domweg onmogelijk om hem te ontmoedigen. Ergens op een ontbloot stukje van je lichaam is een plekje ter grootte van een overhemdknoopje dat die vlieg wil likken en kietelen en waar hij dwaze kringetjes wil draaien. En ze zijn niet alleen buitengewoon hardnekkig, maar ze zoeken ook de vreemdste plekjes op. Een Australische vlieg zal proberen het vocht uit je oogbol op te zuigen. Hij zal willen doordringen in delen van je oren waarvan een wattenstokje slechts kan dromen. Hij zal gelukkig sterven  ter wille van de glorie van een kleine duik op je tong. Als je dertig tot veertig van die beesten op die manier om je heen hebt, zal korte tijd later waanzin inzetten.

Volgens een Australische vriendin van ons kan je jezelf geen Australier noemen als er nooit een vlieg in je neus is gekropen, die je daarna hebt opgerocheld en weer hebt uitgespuugd. En wat zal die vlieg dan gelukkig zijn!

Toen we aan het einde van de dag op de ferry moesten wachten en even snel een art gallery indoken had ik de welbekende Fran-liefde-op-het-eerste-gezicht ervaring met een meubelstuk. Ik zie iets staan en ik weet dat ik het moet hebben. Ik had dat met de houten kist op de antiekmarkt in Maastricht, 15 jaar geleden (nog steeds geen spijt) en nu had ik het met deze houten koffietafel. Nou was het logistiek eigenlijk onmogelijk om hem mee te krijgen: een volgeladen camping auto en we moesten na 15 minuten inchecken zodat we voorgoed van hem verwijderd zouden geraken, maar toen we met de eigenaresse in gesprek raakte en ze Nederlands bleek te zijn, wist ik dat het “meant to be” was. Als een idioot hebben we de Holden nova uitgeladen en weer ingeladen en de auto blijkt gewoon een wonder: de tafel paste moeiteloos! Hij staat geweldig in huis!

Gisteravond terug in Adelaide was het opeens 40 graden en vonden we het het ultieme moment om de Marino Rocks cafe, vlakbij ons huis aan het strand, uit te checken. Ze schijnen daar de lekkerste fish en chips te hebben en die kun je dan opeten op de rotsen of in de waterpools beneden. Dat was dus waar! Daar zit je dan en dan denk je: okay, dit is het Australie gevoel!

En toen hebben we onszelf vanmorgen toch ook maar een groot kerstkado gegeven: 2 kajaks, die we al een half jaar willen hebben, maar nu is eindelijk de tijd rijp! En weer deed de Holden Nova zijn wonderwerk, 2 kajaks op het dak, hij draait zijn wiel er niet voor om!

Voor alle foto’s van Kangaroo Island klik op deze link.

 

WA

On 18/12/2010, in Uncategorized, by Vincent

Na de kou in Parijs en een paar dagen in Adelaide vertrokken we vorige week zaterdag naar Perth voor een “werkvakantie” waarbij Vin vooral ging voor het “werk”-gedeelte en Fran voor het “vakantie”-gedeelte. Henning, mijn goede vriend en collega bij CSIRO in Perth, had een “modelling retreat” georganiseerd in het fameuze Casa Asbestos in het vissersdorp Lancelin, 1.5 uur ten noorden van Perth.

Hoewel het huis er niet op berekend is, sliepen er die zaterdagavond 13 mensen en een peuter van 3.5. Op de een of andere manier was het aantal belangstellenden zo opgelopen dat er meer gasten waren dan bedden maar gelukkig vonden een aantal mensen het geen probleem om op het balkon te slapen. Eigenlijk was het balkon nog de veiligste plek, want  ‘s avonds  verschenen er standaard op z’n minst zes extra kakkerlakken van een formaat dat ik (Fran) nog nooit eerder heb mogen aanschouwen, brrrrrrrr.

Het hele idee van de bijeenkomst was om alle mensen die met geochemische modellen werken, (beter) kennis met elkaar te laten maken. Veel mensen konden de verleiding niet weerstaan om te gaan surfen als de wind op stak (ook Fran nam een lesje!) maar er werd gelukkig ook nog serieus gewerkt. Zo heb ik op zondagochtend (!), na het ontbijt met pannekoeken, een Python workshop gegeven.

Daarna hebben Fran en ik de gelegenheid genomen om naar de Pinnacle Desert te rijden, een nationaal park met bizarre rotsformaties en op de weg erheen de prachtigste witte zandduinen. Erg mooi! Net als de avond daarvoor ontfermde Carlos zich over de barbecue en was het weer erg gezellig op het balkon, wat misschien niet berekend is op zoveel mensen maar het is allemaal goed gegaan…

Na het weekeinde vertrokken geleidelijk aan steeds meer mensen en werd het steeds rustiger in het huisje. Op dinsdagavond zijn we terug gereden naar Perth om de rest van de week bij Henning en zijn familie door te brengen. Omdat Henning op woensdag de jaarlijkse kerstborrel had zijn Fran en ik naar Rottnest Island gegaan, een eiland vlakbij Perth met witte strandjes en blauwe baaien. Het was er prachtig maar even leek de dag verpest te worden doordat mijn fiets, die maarliefst voor 20 dollar per dag moest kosten, een zachte band bleek te hebben. Gelukkig waren we nog maar net vertrokken en konden we hem nog omruilen, voordat we hier weer hadden moeten berichten dat we een lekke band hadden gekregen. Gelukkig was het eiland zo mooi dat de ellende snel was vergeten en fietsten we van strandje naar strandje om af en toe een duik te nemen en onder water rond te kijken.

Terwijl ik op donderdag met Henning naar CSIRO ging, ging Fran Perth verkennen en kwam ze er achter dat ze het een leukere stad vindt dan Adelaide. Tja, Adelaide is Adelaide, maar heeft ook weer z’n charmes. Ze moest toch ook toegeven dat ze zin had om weer naar huis te gaan.

Vrijdag was ook een werkdag voor Henning en mij maar tussen de middag was er tijd om aan de kust fish & chips te eten. ‘s Avonds zijn we naar Fremantle gegaan en hebben we met een grote groep een hapje thais gegeten bij de food court en daarna nog een kopje koffie gedronken op de “Cappuccino street”. Zo meteen vertrekken we weer naar Adelaide, na vanmorgen nog een tijdje in King’s park met zijn Botanical Gardens te hebben doorgebracht. De route erheen liep langs de Swan river,  een prachtige brede rivier waarop veel gesurfd en gezeild wordt.

Na deze heerlijke warme dagen zonder zorgen over eventuele neerslag was het een beetje jammer dat het bij aankomst in Adelaide als vanouds weer regende, stormde en 16 graden was. Iets wat nu toch echt onmogelijk zou moeten zijn.

Het was in ieder geval een geslaagde week, maar het weekeinde is nog niet over. Morgenochtend ga ik als het weer het toelaat fietsen in de Hills, daarna lunchen bij Adrian & Allison en ‘s avonds naar Lobethal met Richard en Yolanda om de kerstverlichting te gaan bekijken. Never a boring day…

 

Intermezzo: Paris

On 11/12/2010, in Uncategorized, by Vincent

Het is niet de bedoeling om onze weblog te vervuilen met stukjes over andere landen maar voor de volledigheid schrijf ik hier toch maar even over mijn “uitstapje” naar Parijs. Het is natuurlijk crimineel om voor een week de halve wereld rond te vliegen, ook al kun je je schuldgevoel tegenwoordig afkopen. Gelukkig was het voor een zinvole bijeenkomst en niet voor een weekje zonnebaden. Ik had een vergadering van de redactie van Hydrogeology Journal, met daaraan gekoppeld een mini-workshop aan een van de universiteiten in Parijs. Het moet gezegd, allebei de bijeenkomsten waren de moeite waard dus ik heb geen spijt dat ik geweest ben.

Maar wat een kou toen de vliegtuigdeur open ging. Terwijl de temperaturen in Adelaide opliepen tot 35 graden, was het in Parijs dik onder nul, met uitschieters naar beneden van -8. Ai, dat was even een overgang… Even lekker door de stad lopen was er dus niet bij.

De trip was ook meteen een gelegenhied voor een familiereunie. Jorike bleek ook in Parijs te moeten zijn voor haar werk dus daar heb ik  gezellig mee gegeten. Pa & ma en Elma & Fabio waren in het weekeinde afgereisd en op zondagochtend ontmoetten we elkaar in het hotel alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ondanks de kou hebben we 2 hele leuke dagen gehad, met een bezoekje aan de Orangerie (op aanraden van mijn Zweedse mede-passagier tussen Sydney en Singapore), kebab met patat (?!), een heerlijk diner in de Ambassade d’Auvergne (een tip) en een lunch in het cafe waar Amelie is opgenomen.

De jet lag, de vrieskou en het vergaderen eisten hun tol en ik was doodmoe toen ik weer het vliegtuig in ging. Daardoor heb ik wel 9 uur aan een stuk geslapen en misschien wat mensen wakker gehouden met mijn gesnurk. Ik weet het niet. Het was in ieder geval heerlijk om hier weer zonder jas naar buiten te kunnen.

 

Alleen thuis en Sinterklaas

On 09/12/2010, in Uncategorized, by Francis

Maandag 29 april vertrok Vincent voor anderhalve week naar Parijs. Hij moest er een week vergaderen en gezellig samen zijn met de redactie van het hydrologie blad, waar hij ook in zit. Tevens was dit feit voor Vin’s ouders en zussen (behalve Stefanie) een goeie reden om ook naar Parijs af te reizen, dus er werd nog een gezellig weekend aan vast geplakt. Gelukkig had ik  binnen no time ook mijn periode alleen thuis gevuld met allerlei gezellige meiden dingen. Ik heb me ook weer eens kunnen uitleven in de keuken, want omdat koken net een grotere hobby is van Vin dan van mij (ik hou van lunches en taarten bakken) doet hij het meeste kookwerk als er gasten komen.

Ik ga niet in alle details treden, maar een paar gebeurtenissen zijn wel de moeite van het vermelden waard:

Zo fietste ik woensdag vol goede moed naar de stad voor mijn botanische tuinen shift. Omdat het ’s middags zou gaan regenen was ik vroeg vertrokken en dacht van de gelegenheid gebruik te maken om het migration museum te bekijken en even te vragen of ze toevallig nog lesgevende dokters nodig hadden op de University of Adelaide. Fiets op het universiteitsterrein geparkeerd, maar toen ik terug kwam wachte me een onaangename verrassing. Zowel mijn zadel, de stang en het slot waren verdwenen en de rest van mijn fiets stond er nog. Nou zat mijn slot niet om mijn zadel, dus waarom ze ook dat hebben meegenomen is nog steeds een raadsel. Hoe dan ook, na mijn shift ben ik staand door de regen naar het Megabike filiaal in de stad gefietst, waar toevallig de jongen werkte die mij mijn fiets in Blackwood had verkocht. Hij is zo lief en hij voelde zich zo schuldig (hij had me namelijk de fiets verkocht??!!), dat hij me een stang kado gaf en gelukkig had hij hetzelfde goede zadel als dat er op zat in huis. Dat maakt dan toch weer een hele hoop goed.

Begon de week fris en regenachtig, na woensdag vlogen de temperaturen omhoog, om tot een tropische waarde van 38 graden in de schaduw te blijven steken op zaterdag. Dan kan je dus niet naar buiten. Soms is dat vervelend, maar niet als je het derde deel van de Stieg Larsson milennium reeks aan het lezen bent. Wel kreeg ik problemen met mijn computer, al ben ik inmiddels bang dat het niet aan de warmte ligt, maar dat hij gewoon eerdaags vervangen moet worden. Ondertussen kwamen van alle kanten de weers berichten uit Europa binnen en het is dan nauwelijks voor te stellen dat er op dat moment een verschil van 45 graden C is met de mensen thuis.

Zondag was het natuurlijk Sinterklaas avond en dat werd gevierd. Lieke had mij en twee andere Nederlandstalige collega’s uitgenodigd (nou ja, de ene heeft Nederlandse familie en de ander heeft er ooit een jaar gewoond) voor pakjesavond zonder pakjes. Doel was gewoon om een traditie in stand te houden en gezellig samen te zijn. We hadden allemaal iets te eten gemaakt en ik had echte bolletje pepernoten meegenomen. De verrassing was wel groot toen Chani opeens voor iedereen met een chocolade letter en een gedicht kwam aanzetten. Echt superleuk. Helaas kwam er bij deze temperatuur en de kangaroo meat ball curry niet echt een sinterklaas sfeer!

Gisteren kwam er abrupt een einde aan het mooie weer. Ik had met Florence afgesproken om te gaan toeren in de hills en ergens cheesecake te gaan eten. We waren het eerste dorpje echter nog niet genaderd of het begon te hozen en de temperatuur kelderde. Nadat we de Australische variant van de dierenbescherming hadden gebeld om een melding te maken van een uitgemergeld paard in de wei, zijn we dus mar weer snel naar de kust gereden. Ik weet dat de cheescake daar nog beter is, dus zo erg was dat niet. Wat wel erg was, was het feit dat ook daar het noodweer al snel zijn intrede deed en wat er toen tot midden in de nacht heeft plaats gevonden heb ik nog nooit mee gemaakt. Het was als een aardbeving. Donder zo heftig dat de ruiten en muren trilden, ik lag letterlijk te schudden in bed en de bliksem was zo intens dat je ogen er gesloten (met gesloten gordijnen) pijn van deden. Er was ook geen pauez moment. Ik had niet gedacht dat Vin zou kunnen landen, maar zoals hier dat wel vaker het geval is was er de volgende ochtend geen vuiltje meer aan de lucht. Wel hoorde ik vanmorgen op de radio dat er in de Barossa omgeving flink wat huizen zijn gesneuveld vanwege de watervloed. Kijk hier voor foto’s.

Hoe dan ook, nadat ze er na een klein uur achter kwamen dat de cheetah die in Melbourne mee moest op Vin’s vliegtuig toch echt niet naar binnen te manoevreren was, kwam Vin met enige vertraging thuis. Na een kopje koffie ging hij meteen door naar zijn werk en fietste ik mee naar mijn werk, omdat ik daar een taart wilde afgeven als bedankje dat ze mijn eerste maanden hier in Adelaide een stuk aangenamer hebben gemaakt. Ik was heel blij om te horen dat Anna me in het nieuwe semester mijn eigen vrijdagmiddag klasje geeft. Het is maar 3 uur per week, maar ik ga eigenlijk weer gewoon doen wat ik thuis ook deed en dat vind ik geweldig! Helaas kreeg ik ook wat oersaaie literatuur mee naar huis ter voorbereiding. Gister avond heb ik ook mijn officiele sollicitatiepakket voor de andere universiteit op de mail gezet, dus wie weet, 3 uurtjes erbij en ik ben meer dan tevreden. We wachten af…..

Vanmorgen ben ik met Emily, een meisje van mijn Cleland gardening groep, gaan wandelen bij Brown hill. Gewoon weer een mooie plek met fantastisch uitzicht, 15 minuten rijden vanaf ons huis.

Morgenmiddag heb ik een kerstborrel van mijn werk en zaterdagochtend vertrekken we voor een week naar Perth. Dat betekent een week van radiostilte!

En nou vergeet ik bijna het leukste nieuwtje van de week: Cindy en Rick komen in februari langs!