Eindejaarsfeest

On 28/11/2010, in Uncategorized, by Francis

Eigenlijk begon de week met de eerste echte Adelaide heatwave. Twee dagen lang was het 35 graden en ben ik tussen 10 en 4 maar gewoon niet naar buiten gegaan. Niet dat het binnen in huis zo aangenaam was, maar de zon is hier natuurlijk levensgevaarlijk. Maandagavond hadden we door dit weer echt de mooiste zonsondergang allertijden, maar natuurlijk had ik mijn camera niet meegenomen (de volgende foto is van gisteren). Woensdag kelderde de temperatuur onverwachts overdag naar 18 graden en begon het te plenzen en kwamen Vin en ik allebei totaal onderkoeld en verzopen van ons werk thuis.

De afgelopen week heb ik namelijk zowaar 29 uur gewerkt! Sterker nog, ik heb liggend op een bedje mijn geld verdiend ;-). Ik was ingehuurd om 3 dagen lang een neurologie patient te spelen op het second year med school eindexamen. De studenten doorlopen een circuit met om de 7 minuten een ander station en elk geneeskundig aspect wat ze dat jaar geleerd hebben komt aan bod. Enorm stressvol, zowel voor de studenten als voor de artsen die het moeten organiseren. Niet voor mij. Tenminste, het is maar hoe je het bekijkt. Ik kan me voorstellen dat het feit dat er 3 dagen achter elkaar 50 studenten per dag aan je benen trekken en je reflexen testen en hier ook nog eens de vreselijkste diagnoses aan verbinden, voor sommige mensen stressvol genoeg zou zijn. Na 3 dagen had ik zere voeten (voetzoolreflex: met een scherp voorwerp over je voetzool strijken), een zere nek en wat blauwe knijpplekken, maar dat alles werd rijkelijk gecompenseerd met de lading heerlijk eten die tijdens elke pauze op tafel stond. Helaas betekenden deze examens het einde van het semester en ben ik nu dus sowieso tot eind februari (begin nieuwe semester) weer werkeloos.

Vanaf vrijdag t/m zondag hadden we een Nederlandse logee: Koen, een hydrologie AIO die Vin vaag kende en die in Australie wat praatjes moest geven. Zaterdag zijn we ‘s morgens met hem naar de Central Market geweest, waar Vin en ik onze lekkernijen voor het avondeten moesten inslaan en waar Koen verder op eigen houtje de stad kon gaan verkennen. ‘s Avonds kregen we namelijk Craig en Brodie te eten. De kans voor Vin om weer eens zijn favoriete gerecht, Libanese kipfattee, te maken.

Na een hele gezellige avond hadden we zondag het eindejaarsfeest van de Flinders School of the Environment. Omdat het normaal een hittegolf zou moeten zijn werd het gehouden in het Belair Park. Iedereen was gevraagd om een salade en drinken mee te nemen. Vlees werd door de uni verzorgd. Helaas werd het vandaag in de hills hooguit 15 graden en was het zwaarbewolkt. Het eten was fantastisch maar als je niet meedeed (ik) met voetbal (Vin) , cricket of tennis was het redelijk afzien.

Oh ja, we hadden Koen gevraagd of hij vijf chocoladeletters  mee wilde nemen, wat hij ook had gedaan. Omdat we vandaag met de Werner’s  mee reden hadden we ze stiekum met een Sinterklaasgedicht onder hun schoorsteen gelegd. Dat was een leuke Nederlandse verrassing, al was het wel een beetje jammer dat er in de Hema E doos een N zat en dat Ebony voortaan als Nebony door het leven moet gaan!

Inmiddels zijn we weer thuis en Vin ziet net op internet dat het in Europa -2 graden en sneeuwerig is. Morgen vertrekt hij voor ruim een week naar Parijs. Na al dat eten, de drank en de sociale verplichtingen is het erg fijn om nog even een avondje rustig thuis te zijn. Er staan wel nog heel wat kliekjes op ons te wachten.

 

Lekker fiets-weer

On 21/11/2010, in Uncategorized, by Francis

Eindelijk! Het was dit weekend zomer! En daar hebben we heel erg van genoten.

De afgelopen week was ook niet bijster slecht hoor, gewoon van dat gemiddelde Nederlandse zomerweer, je gaat van huis en neemt voor elk weergetijde kleding mee voor de rest van de dag, want het kan alle kanten op gaan. Op zich viel er dus niks te klagen, ik had na vier maanden eindelijk een droge dinsdag in het wildlifepark en heb flink onkruid lopen wieden. De dag ervoor was ik in mijn eentje gaan wandelen in Belair NP. Er was nog een 2 uur durende watervalwandeling die ik nog niet had gedaan. Ik voel me daar ook altijd erg “in mijn eentje”, want buiten de honderden felgekleurde vogels, de koala’s met jonkies en de moeder met dochter kangaroo ben ik niemand tegengekomen. Ook geen waterval en op een gegeven moment helaas ook  geen bordjes meer, dus ik was enigszins verdwaald, maar toen ik bij de zogenaamde echo tunnel (het enige woord dat herkenbaar was op mijn kaartje)  aankwam, wist ik weer dat ik goed zat. Die tunnel was best eng. Het was een rioolbuis die opeens opdoemde, minstens 50 meter lang was en pikkedonker. Ik moest er gebukt doorheen en links van me stroomde water.

Verder had ik een Botanical Garden meeting waar alleen maar zuur commentaar werd gespuid, maar gelukkig was er heerlijke taart en kregen we daarna een rondleiding van een aborigonal. Erg leuk, die vertelt dan bij elke boom wat zijn familie er vroeger allemaal mee deed. Zo had je de “Supermarkt boom” , waar je allerlei etenswaren van kon bereiden en de “Handyman boom”, waar ze al hun tools van maakten.

Woensdag had ik een carriere hoogtepunt, want ik mocht 2 verpleegkundigen lesgeven omdat de dokter die het oorspronkelijk zou doen ziek was. Na 6 maanden brainless, onvoorbereid en ook nog eens in het engels vond ik dat best eng, maar zodra ik begon kwam alles terug en had ik enorm veel plezier. Nu weet ik het echt zeker: Lesgeven is wat ik wil en niks anders. Dus vol positieve energie ben ik ‘s middags met een vriendin taart gaan eten op een terrasje!

Donderdagavond had ik mijn tweede boekenclub meeting. Best gezellig en het Nepalese eten was verrukkelijk, maar we hebben weer nauwelijks over het boek gepraat. Dat vind ik toch echt jammer. Ik mis mijn eigen vertrouwde boekenclubje dus wel hoor!

Vin had geloof ik ook een goede week, hij zat vol met ideeen en heeft daar avonden aan gewerkt. Resultaat was een in 1 dag geschreven artikel, wat op zijn werk als een hele prestatie werd beschouwd en zijn begroting die hij voor 3 jaar moest maken om een flink startersgeldbedrag in zijn bezit te krijgen werd goedgekeurd.

Okay, nu dus het weekend. Al weken geleden hadden we afgesproken dat we dit weekend met Adrian de Victor harbor-Goolwa coast bike trail zouden gaan fietsen. Helaas bleken deze week de eindexamens te zijn afgelopen en dan schijnt elke scholier naar Victor harbor te gaan om te binge-drinken met veel verkeersdoden als gevolg. Omdat Jess en Brian ook wilden fietsen zijn we met z’n vijven totaal de andere kant op gereden: de Barossa valley. Hier hebben we een prachtige fietstocht van 45 km door deze wijnstreek gemaakt. Klik hier om ons in actie te zien. De vorige keer dat we er waren was alles groen en in bloei, nu werd het al wat geler en droger, wat ik persoonlijk net iets mooier vind. Het was net de Marche (de streek in Italie waar Vin’s zus Elma woont). De lekke banden score bleef  vandaag laag. Alleen Jes ontdekte tijdens onze rustpauze bij het standbeeld van de miner een flatje, die door Brian snel vervangen werd.

‘s Avonds lekker chinees gehaald (er zit zowaar een goeie in de buurt) en een biertje gedronken, ahhhhhhhhhh, echt zomer.

Vanmorgen dachten we ook even een korte ochtend fietstocht langs de kust te maken, maar het was zo heerlijk en windstil, dat we bij de Torrens river zijn afgeslagen en langs de rivier, in het gezelschap van een stuk of tien pelikanen, helemaal naar de stad zijn gefietst.

Bij Elderpark zit een heel leuk terras, waar we hebben genoten van een latte en terug hebben we eindelijk de officiele bike lane vanuit de stad naar huis ontdekt, die je helemaal highway-free laat. Eindelijk een veilige fiets route naar de stad gevonden!

Hier even een filmpje van de boulevard, waar het inclusief zondag vanaf 6 uur ‘s ochtends altijd al een levendige bedoeling is.

Bij toeval kwamen we in Glenelg aan, op het moment dat ook de Kerstman officieel zijn entree in Glenelg maakte. Vorig weekend hebben we de echte mega-optocht in de stad gemist, maar deze kleine optocht gaf toch ook een beetje het kerstgevoel. Nou ja, in hoeverre je dat bij een strakblauwe hemel en 30 graden kan krijgen…

De rest van de dag zijn we maar een beetje uit de zon gebleven, er viel weer veel te tuinieren, te computeren en te stofzuigen, maar om 4 uur moesten we om het absolute zomergevoel te krijgen natuurlijk even een duik nemen. Nog een beetje fris, maar toch ook wel heel lekker. We eindigden de dag met de best gebarbecuede (die Vin hey, een echte masterchef)  270 gram pp steak op ciabattabread met een spread van onze eigen gezaaide rucola. En weet je wat nou nog het allermooiste was: de thermometer gaf  aan het einde van de dag in de schaduw nog steeds 31 graden aan, maar zonder puffen, zweten en andere ongemakken. Dat bedoelen ze dus met dat  de hoge temperaturen in Adelaide helemaal niet onaangenaam zijn!

Vanaf woensdag hebben ze overigens weer regen en 23 graden voorspeld, maar toch… Oh, en trouwens, nu vinden wij de schommelingen in temeratuur hier uiterst curieus, maar in Nieuw Zeeland is het momenteel nog veel extremer, daar schommelt  het gewoon tussen de 30 en de 11!

 

Ja ja, het stond dit weekend letterlijk in de krant: een 5 pagina tellend artikel over het feit dat de decennia lange droogte eindelijk voorbij lijkt te zijn.  Joehoe, en wie voelt zich daar persoonlijk verantwoordelijk voor?! Moi! En nu maar hopen dat de regering niet besluit om het nieuwe Flinders hydrology center te sluiten…Ach, zo’n vaart zal het wel niet lopen.

Hoe dan ook, het weer doet hier echt rare dingen. Donderdag was het de hele dag een beetje bewolkt en redelijk aangenaam, totdat er ‘s avonds vanuit zee en soort van gele gloed kwam aanwaaien en het kwik opeens boven de 30 graden rees, met als gevolg een snikhete nacht en vrijdagochtend, waarna het ging regenen en de temperaturen kelderden tot maarliefs 16 graden op zaterdag! Bizar. Nou ja, we hadden besloten om dit weekend onze plannen eens niet te laten dwarsbomen door het weer, dus ondanks de wolken en buien stapten we in de auto voor een toertocht naar de Murray River.  Een goeie zet, want het werd een prachtige tocht. Onze eerste stop was in Strathalbyn waar we bij toeval terecht kwamen in de tent waar ze net de pie award van 2010 hadden gewonnen, dus die moest natuurlijk besteld worden. De duurste pie ooit, maar hij werd dan ook prachtig geserveerd. De teleurstelling was groot toen het binneste nog koud bleek te zijn, maar toen Vin vroeg of hij nog even in de oven mocht kreeg hij niet alleen een nieuwe (nu heter dan heet) pie, maar ook nog eens zijn geld terug. Is dat service of niet?! Daarnaast had ik ook nog eens de lekkerste chai latte ooit, dus dit was best een goed begin van de dag.

Om in Murray Bridge te komen moesten we met de auto op de pond over de Murray, die door alle regen nog steeds heel breed is.  De stad zelf is met name bekend vanwege de twee bruggen en je kan er bij mooi weer leuk langs de oever wandelen.

De terugweg was regenachtig, maar zo mooi dat het niet eens uitmaakte. En het is allemaal zo afwisselend. Vanuit de hills kom je in een gebied met alleen maar gele grasvlaktes vol koeien en rare roze meertjes, om vervolgens in een echt drassig riviergebied te komen, vervolgens rijd je over een snelweg die meer weg heeft van een scenery route en het laatste uur pak  je de abnormaalste bochten en zandweggetjes door de Adelaide hills (en die zijn echt uniek!) en wijngaarden om vervolgens de laatste heuvel naar huis af te rijden met uitzicht op de skiline van de stad. En eigenlijk kom je de hele weg geen hond tegen.

‘s Avonds hadden we een etentje in de stad bij vrienden thuis, waarvan we de helft niet kenden, maar wat super gezellig was. Zoals altijd moest iedereen wat meenemen en Vin had zijn succes cheesecake gebakken.

Zondag kregen wij Carlos en Lieke te eten voor lunch, waarvoor we de hele ochtend als vanouds in de keuken hebben gestaan en ik  mijn succes chocoladetaart heb gebakken. Zowaar was het zonnig en aangenaam dus we konden lekker in de tuin zitten.

Het was gewoon een heel leuk weekend!

 

Op pad

On 07/11/2010, in Uncategorized, by Vincent

De afgelopen 2 weken was ik twee keer voor mijn werk op pad: Vorige week naar Tamworth (ten noorden van Sydney in New South Wales) en afgelopen week naar Canberra voor de Groundwater 2010 conferentie. Zoals jullie hebben kunnen lezen kwamen we in Tamworth een zogenaamde Red-bellied black snake tegen die surf-les nam in de rivier. Het beloofde filmpje kunnen jullie hier vinden. De grote vraag is: Redt hij het of niet?

Ik was in Tamworth om een kijkje te nemen in een van de stroomgebieden waar NCGRT de komende jaren onderzoek gaat doen naar de interacties tussen grondwater en de rivier. Het centrum heeft 15 miljoen dollar om op verschillende plekken in Australie metingen te gaan verrichten. Ik wilde graag weten of een van mijn PhD studenten in dit gebied iets kon gaan doen op het gebied van waterkwaliteit. Er waren genoeg koeien om voor vervuiling te zorgen dus wie weet…

De Cockburn river (een hele ongelukkige naam in het Engels…) was erg mooi dus het was geen straf om er drie dagen veldwerk te doen. We hebben watermonsters genomen om de ouderdom van het water te bepalen en de afvoer van de rivier gemeten. Op de foto zie je collega’s Mark & Chani die een diver preparen.

Tamworth zelf was een typische Australische small town. Niet iedereen houdt er van lezen zullen we maar zeggen. Veel jonge inwoners vinden het veel leuker om met hun auto door de hoofdstraat heen en weer te rijden onder het genot van een muziekje. Helaas ben je niet echt cool als je achterom kijkt om te zien of iedereen je wel heeft opgemerkt als je het volume van de boombox zo hoog zet dat de auto bijna uit elkaar trilt… Het waren buitengewoon vermakelijke scenes.

Afgelopen week was ik dus in Canberra voor de conferentie. Die begon op zondag met een receptie en dat was de eerste van vele ‘social events’. Een van de hoofddoelen van een congres is om met mensen in contact te komen en dat betekent dus praten. Heel veel praten. Dat begint ‘s ochtends acht uur en gaat door tot diep in de nacht. Want er is altijd wel een groepje mensen dat je weet om te praten dat je nog even met ze mee gaat naar de pub. Behalve op woensdagavond, toen was ik toch echt te moe om nog maar iets te doen of te zeggen. Het was wel een geweldige week. Ik heb zo veel mensen leren kennen en verrassend veel oude bekenden gezien.

En als je zelf niet praat dan luister je naar de praatjes van anderen. Er waren 470 mensen op het congres dus het programma barstte bijna uit z’n voegen. Ik heb een paar geweldige presentaties gezien maar er waren ook dieptepunten. Van sommige onderwerpen kun je nou eenmaal niet enthousiast raken en als ze dan ook nog gepresenteerd worden door iemand die beter doodgraver had kunnen worden, dan moet je alles uit de kast halen om niet heel ongegeneerd te gaan zitten gapen.

Na de conferentie hadden we afgelopen vrijdag het NCGRT forum waarbij iedereen die voor het centrum werkt aanwezig was. Ik weet niet hoeveel mensen er waren maar het waren er veel en het voelde geweldig om er deel van uit te maken. Het is zo’n buitenkans om dit mee te maken!

Iedereen die op de conferentie was, was vrijdag volledig uitgeput, en ik was geen uitzondering. Toch zijn Fran en ik nog een pizza gaan eten bij Organic pizza in Glenelg. Die hadden namelijk een award gewonnen voor hun pizza’s dus dat wilden we even proberen. Wat de Australiers als pizza beschouwen zouden ze in Italie nog niet aan de hond geven maar het moet gezegd worden, we vonden het jammer toen ze op waren…

Het weer was de afgelopen week niet zo best, iets waar Fran behoorlijk de balen van had. Afgelopen dinsdag moest ze werken in Cleland wildlife park en omdat de Melbourne cup was werd er een barbecue georganiseerd. De Melbourne cup is een paardenrace van een paar minuten waar het hele land voor wordt stilgelegd en er champagne wordt gedronken. Ook op het congres kwam de boel rond drie uur tot stilstand en werd de race gevolgd op een groot scherm.

Afgelopen vrijdag is Fran met Allison gaan wandelen op Mount Lofty (de hoogste berg/heuvel in de omgeving). Het was een pittige klim, 1 uur heen en drie kwartier terug. Daarvoor had ze een praatje gehouden op de school van Ebony (de dochter van Allison & Adrian) over hoe het is om als vrijwilliger te werken.

Gisteren zijn we gaan wandelen in Morialta, een ander national park in de omgeving. Fran was nog een beetje stijf van de beklimming van de dag er voor en ik was alle taartjes van de conferentie nog aan het verteren. Gelukkig was de wandeling niet zo heel zwaar en het was heerlijk weer. Ik had nog geen koala gezien sinds we in Australie zijn maar dat is gisteren ruimschoots goedgemaakt. We hebben 8 van die knuffelberen in de boom zien slapen en het is ongelofelijk in welke posities ze urenlang zitten/hangen te slapen. Let vooral op degene met zijn klauw om zijn knie!

Het leuke is dat het park gewoon aan de rand van de stad ligt. Het is nog wel een eindje rijden, omdat het net de andere rand van de stad is  (en zeker als je mobiele telefoon je er op de meest onlogische manier heen stuurt!) maar het is geweldig om al die natuur zo dicht bij te hebben. We deden een wandeling van drie uur die langs drie grote watervallen liep. En hoewel er niet meer zo veel water is als een maand geleden waren ze nog steeds de moeite waard.

Vanmorgen ben ik met Adrian gaan basketballen en tussen de middag hebben Fran en ik bij Organik in Glenelg gelunched. Daarna hebben we rond het huis gehangen. Nou ja, gehangen: Ik heb het gras gemaaid (oef!), mijn twee lekke banden geplakt en we hebben na maanden de olijven ingemaakt. De bittere smaak is er eindelijk af dus nu zitten ze met knoflook, water, zout, azijn en olijfolie in potten. We zijn benieuwd!

En dat was het weer voor deze week!